Μια λέξη

Ανάλαφρα κυμάτισε η ανάσα μου
την τελευταία προσευχή
κι ο αγέρας την παρέσυρε
σε άϊσκιο ουρανό.
Ήταν μια λέξη αυτή η προσευχή,
μια λέξη απ’ το παρελθόν
που μου σιγόκαιγε τα χείλη,
μια λέξη που απ’ τ’ ατέρμονο παρόν
εκύλισε στης σιγαλιάς το μέλλον!
Μυρώνει τα χείλη μου τούτη η λέξη,
σαν νέκταρ θεϊκό,
και κάθε που η ανάσα μου την ακουμπά,
φωτίζει της ψυχής μου την σκοτεινιά.
Αχ αυτή η λέξη!
Λάμπει σαν φάρος στην μνήμη μου
και με ξαναγεννά.
Νιώθω να λάμπω σαν φωτοστέφανο
σε τοίχο έρημης εκκλησιάς!
Την είπαν ύμνο σε βίβλο ιερό
και έχυσαν το αίμα τους οι Μάρτυρες για δαύτη!
Είναι μια λέξη μοναδική
που κάρφωσε τον αναμάρτητο σε φοβερό σταυρό.
Είναι μια λέξη που μου αρμόζει, νομίζω,
είναι μια λέξη που αντηχεί στον ουρανό
είναι μια λέξη…
ΑΓΑΠΩ!

Ξενιτιά

Η μόνη παρηγοριά στα όνειρά μου
τις νύχτες που οι πληγές μου κοιμούνται,
για ό,τι μ’ αγάπησε, τα αναπάντητα «γιατί»,
γιατί να σε επιλέξω;

Και τα θυμάμαι ακόμη, κι είναι στην μνήμη μου
σαν γράμμα ξεχασμένο, κιτρινισμένο.
Θυμάμαι, μου χάραξαν δρόμο στη ζωή
και μ’ έφερε κοντά σου.
Νιώθω σταματημένο το χρόνο να μου βαραίνει τους ώμους.
Με έχεις κουράσει και ψάχνω την ίδια μου την ζωή
στα σκοτάδια της παγωμένης χαράς.
Δεν θέλω να υπάρχεις! Κι όμως,
σε νιώθω αγκάθινο στεφάνη πλασματικής αγάπης!
Πέρασε χρόνος ικανός δολοφονώντας ελπίδες
τις νύχτες που ’χα προσκέφαλο
-τον κιτρινισμένο απ’ τον καπνό των τσιγάρων-
τοίχο στην κάμαρή μου.

Με ρήμαξε τούτη η ξενιτιά, γέρασε το μυαλό μου!
Στις ανάσες της μοναξιάς μου
φλερτάρω την αποτυχία της ζωής
για να πετύχω τη ζωή που μου ’κλεψες…