Αεροβάτης  προσκυνητής

 

 

Μια ρόδινη, λυκόμορφη ανταύγεια

 αγγίζει την ερημιά μου,

ακτίνα του εγώ μου

στο βάθος του ορίζοντα.

Μέσα  στους τέσσαρες ανέμους

πέταξε η ψυχή μου και ταξιδεύει…

 προσμένοντας  ένα θαύμα.

 

Σωπαίνω,  κι αφουγκράζομαι

 στα μαυρισμένα δάση

λησμονημένους θορύβους

πληγωμένων πουλιών..

Απόψε τα διψασμένα άστρα

 ναυάγησαν στους διαδρόμους της νύχτας

 και τα σπλάχνα μου μάτωσαν.

 

Υπομένω…

τι κι αν όλα μ’ αρνήθηκαν;

Από φωτιά, σύννεφο και χώμα

είμ’ καμωμένος, και ό,τι αγάπησα,

 κι ό,τι μ’ αγάπησε, έγιναν φως

στους παλμούς της καρδιάς μου.

 

Διαβάτης  τ’ άσπιλου ουρανού

και μια αθέατη μουσική

υφαίνει τη θύμησή μου.

Αεροβάτης  προσκυνητής

 σε δυο παράλληλους τροχούς

κάτω απ’ το φως των αστεριών

θα τραγουδώ στους ανέμους.

 

 

26/07/2023

 

Χρυσορόδινη  νύχτα

 

Μας σκότωσε τους έρωτες

τούτος ο καύσων,

μελαγχολία εγκατάλειψης

της ύστερης αναπνοής μας,

μιας άνοιξης που σπαταλήσαμε

στην ανυπόφορη καμπύλη της ζωής.

 

Ω, Χρυσορόδινη νύχτα,

στο φως του σκοταδιού σου

μας δροσίζεις σιωπηλά

ερωμένη βασίλισσα.

 

Μυσταγωγούμε  λευκούς χειμώνες,

τις νύχτες που σταλάζει η μοναξιά μας

επώδυνο μίσος ηδονής!

 

Φωτομάχοι,  περιφρονούμε καταιγίδες.

Οι  άμυνές μας περιφέρονται ακέφαλες,

μόνοι, γυμνοί στους δρόμους

βάφουμε τα κορμιά μας

στο φως του ήλιου

και μυρώνει τα βλέφαρά μας

μια παγωμένη λύπη.

 

 

 

21/07/2023

Απύθμενος πόθος

 

Πιθύμησα δυο αστέρια ν’ ακουμπήσω

 και να χαθώ αιρούμενος πάνω απ’ τον κόσμο.

Απύθμενο το πάθος της φυγής,

αγωνιζόμενος ατελέσφορα εραστής

εξηγέρθησαν οι αισθήσεις μου

και, κάπου εκεί, η ματιά μου

 άγγιξε το θόλο του κορμιού σου.

 

 Το  πόθος διαπέρασε τα οστά μου

 και πλάγιασα στα στήθη τα καρδιοσκέπαστα,

που δίνουν νόημα και ζωή.

 

Ως έκπτωτος στην εξορία μου

και ανεκδιήγητα ταπεινωμένος

ως εκλεκτός προσκυνητής

 εκμηδένισα τις σκέψεις μου,

 και ως Διόνυσος θεός 

εθήλασα του έρωτα…

γλυκό κρασί!

 

 

 

18/07/2023

 

 

Ένδοξη αγάπη

 

Ένδοξη αγάπη, έχεις ως τρόπαιο

 την  πολυτέλεια της μοναξιάς

στον έρωτα της ερήμου.

 

Γυμνός από αγάπη ντράπηκα στο μίσος

 και τροχιοδρομώ στο στέρνο σου.

Μες το σκοτάδι βρήκα το φως

 _αθάνατο μνημείο της καλοσύνης_, 

Μες το σκοτάδι είν’ η καρδιά

και στο θησαυροφυλάκιο της   

φυλάσσει ασκανδάλιστα ομορφοκάμωτα

 της υπερπροσφοράς και της θυσίας

τα  οιστριλατούμενα στεφάνια.

 

Ω, ένδοξη αγάπη!

σαν προσευχή κυματίζουν μεσίστιες

οι σκέψεις σου στο μίσος,

να ξεριζώνεις μια καρδιά χωρίς

να έχει ρίζες… απλότης ψυχικού μεγαλείου.

Νηπιάζουν  οι σκέψεις σου στο μίσος,

 σταυρώνεσαι ν’ αναστηθείς

και βαδίζεις με καλοσύνη

την κλίμακα του Γολγοθά.

Πονάς, όπως Εκείνος πόνεσε,

 για σένα, πάνω στο Σταυρό!

 

Ματόβρεχα της ένδοξης

αγάπης τα μονοπάτια,

 κάθε βήμα και δάκρια

που κυλούν βαρύτιμα

 στο χωνευτήρι της προσμονής!

 

13/07/23

 

Έρωτας και θάνατος

 

Έρωτα,  ψυχήν όπισθεν

ημών κολλών πάλαι,

έμπροσθεν σου νυν παρίσταμαι.

 

Αόρατε εραστή, φωλιάζεις σεβάσμια

στα υπαρκτικά μας μονοπάτια

και για μια στιγμή μοναχική

ασκητικά εν ουρανοίς αυλίζεις.

Με  φρόνηση απόλεμη,

-ανεπτέρωτε έρωτα-,

εξαϋλώνεις την έρημο της ψυχής μας,

την αιχμαλωτίζεις με συναισθήματα

ελπιδοφόρα καταστροφικά

και την οδηγείς στην αιωνιότητα.

 

Ό,τι η αγάπη  υπερβαίνει,

στραμμένη προς το άγνωστο

το διαιωνίζει ο έρωτας

και κάπου εκεί πεθαίνει….

 

Και συ, Θάνατε, εκτρέφεσαι

απ’ την εκτεθειμένη ικμάδα

των ερωτευμένων  ψυχών.

Ύποπτε  ιεροκήρυκα της καταστροφής

δημιουργείς τρύπες στην ψυχή

και την αφήνεις να αιωρείται,

ώσπου μοιραία εξαϋλωθεί στην αιωνιότητα.

Έρωτα του θανάτου προσεγγίζεις με αγιότητα

την εμπειρία της ζωής, την εκφυλίζεις

και πασχίζεις εμμονικά,

να γευματίσεις ό,τι η αγάπη καρποφορεί.