Η μελωδία της ηχώς

 Απόψε δεν βγήκε το φεγγάρι,
 στης μαγεμένης θάλασσας την αγκαλιά κοιμάται.
Κι εγώ, βυθισμένος στο μεταξένιο πέπλο
 του έναστρου ουρανού,
 μεθώ με την ηχώ της άρπας του Θεού!
 Μετουσιωμένος στις μνήμες του μυαλού μου,
 αποκοιμήθηκα…
 Και ονειρεύτηκα λευκά αστέρια,
να διασχίζουν το μεταξένιο πέπλο τ' ουρανού
 και η ηχώ της άρπας τούς έδινε ρυθμό!
Ή μήπως ήταν ο χτύπος της φτωχής μου καρδιάς;
Δε μπόρεσα να καταλάβω…
 Αν ονειρευτώ την μορφή σου
 στην ηχώ της άρπας του Θεού,
άφησε τα χείλη σου να φιλήσουν
 το γαλάζιο τ΄ ουρανού
 και θα 'ρθουν σύννεφα να μ' αγκαλιάσουν!
Σκόρπισε την ανάσα σου στους αιθέρες,
κι εγώ θα τη μαζέψω.
Και θα αφεθώ στη σκέψη σου
, ώσπου η νύχτα γίνει αιωνιότητα!
 Με συντροφιά μου την ηχώ, θα πορευθώ στη νύχτα
 και θα είσαι εσύ το φως μου,
 ποτέ μου μη χαθώ….