Στης μοναξιάς τα μονοπάτια

 Σου είπαν να κρατήσεις ό,τι έφυγε.
 Μα φάνταζε αμφίβολη ικεσία.
Σκοτάδια που σε πνίξαν
 σαν ξημέρωσε.
 Αιώνιες αγάπες που ξεχνάνε!

 Συμπόνια για κείνους που στενάζουνε
 στης μοναξιάς τα κρύα μονοπάτια.
Αναπολώντας ό,τι έφυγε κρατούν
 θλιμμένοι μες τα δύο τους μάτια!

 Οι έναστρες εικόνες του φθινόπωρου
 μοιάζουν σαν άπειρο,
 που αγγίζουν την ψυχή.
Στης μοναξιάς την πονεμένη στράτα
 ψάχνει η ψυχή ν' αγαπηθεί!

 Ανέγγιχτη η λάμψη μες τα μάτια σου,
η στράτα θα σου μάθει το γιατί.
 Γιατί φεγγοβολούν όσοι ερωτεύονται
και χάνονται στης στράτας τη σιωπή;