«Ούτος ουδέν άτοπον έπραξεν».

 Και συ Απρίλη που ευλογήθηκες,
της άνοιξης τα άνθη να κρατάς,
στη μυρωμένη φύση σου
 χρέος ιερό, τριαντάφυλλα λευκά,
την Άγια κεφαλή να στεφανώσεις.
Τώρα που η ομορφιά βασίλεψε
 στο ξύλο κρεμασμένη και μονάχη
 αντ’ αυτού, ακάνθινο στεφάνι τη φασκιώνεις,
την πύρινη τροχιά της τη ματώνεις!
 Σωματικά πληγώθηκες, εσταυρωμένη αγάπη.
 Θεριεύει μέσα μας η χαρά και η θερμή μας πίστη,
παρηγοριά του καθενός στον πόνο και στη λύπη,
σαν του ληστή στα δεξιά που η θύρα του ανοίχθει!
 Και αν η λόγχη δυνατά τρύπησε τα πλευρά Σου,
 εξήλθε αίμα και νερό απ’ την αγνή καρδιά Σου!
Υπόσχεση παντοτινή, αλλιώτικη εξουσία,
η πεμπτουσία της ζωής, αγάπη αιωνία!