Άψυχο, αγαλματένιο κάλλος

 Μαρμαρωμένο στάθηκε εκεί επί αιώνες.
Δυο μαραμένα κόκκινα τριαντάφυλλα
 σκίαζαν την αιχμάλωτη μορφή του.

Μεταναστευμένη η ψυχή σε άδειο παρελθόν,
διαιωνίζει την ύπαρξή της στο επιτύμβιο
επίγραμμα του θανάτου.
Κούφιοι οι ήχοι στη μοναξιά του
αναζητούν τα λόγια,
από τους διαβάτες της ζωής,
 να ανταλλάξουν παραμυθένιες υποσχέσεις.
 Πώς να μιλήσεις με το άγαλμα
και ποιος να ’ναι ο καημός του;
Η μαρτυρία του επισφράγισμα
 στον όρκο της ζωής!

Απορημένο καρτερεί το χρόνο να νικήσει.
Κι αν λυγίσει και συντριβεί,
τον άδηλο προορισμό του θα έχει εκπληρώσει!