Ταξίδι αναμονής

 Ακυβέρνητα καράβια οι ψυχές μας,
 ζουν τις δικές τους στιγμές.
 Αλέθουν το χρόνο και προσμένουν
 να ιδιωτικοποιηθούν την αιωνιότητα!
 Άγνωστες μεταξύ τους
 σε αιθέριους όρμους
 στα λιμάνια τα’ ουρανού
 ζητούν ν’ αγαπηθούν!
 Στερημένες,
 μοιάζουν πληγωμένα πουλιά,
που ξεμακραίνουν για να σωθούν!
 Άτακτη φυγή.
Ταξιδεύουν στο μηδενικό προορισμό της αρχής!
 Εκμηδένισαν κορμιά που αναπαύτηκαν,
 απογυμνωμένα αγάπης,
 δύσοσμα, μυστήρια…
τις βλέπουν να υψώνονται
 και λιγοστεύει το παρόν.
 Κάποια μέρα και η δική μου ψυχή
 θα ταξιδέψει λαθρεπιβάτης
 σε ακυβέρνητο καράβι…
 Ένα ποίημα ειν’ η ψυχή μου
 και κάπου εκεί,
στα σταυροδρόμια των αιώνων,
 θα μελοποιηθεί!
 Ανυπόμονα, θα στήσει χορό,
 μοναχικό,
όπως και τώρα!