Πανσέληνος

 Και ενώ το σκοτάδι διαδεχόταν το φώς της ημέρας,
 προσμένοντας εσένα, χρυσόλευκο διαμάντι τ' ουρανού,
 χιλιάδες μάτια ατένιζαν στο βαθυπέλαγο ορίζοντα
 να δουν να ξεπροβάλεις ολόγεμο φεγγάρι
 να απλώσουν λευκό πανί τα όνειρά τους.
 Γιατί - τι πιο όμορφο σ' αυτόν τον πονεμένο κόσμο;
 Μόνο η λάμψη της πανσελήνου που ζωντανεύει τα όνειρα
 και ρίχνει στη λήθη αυτό που μαυρίζει τις ψυχές
 των ερωτευμένων!
 Χίλια κομμάτια και η δική μου καρδία!
Ακούγοντας τον παφλασμό των κυμάτων,
ως βουβός προσκυνητής σε καρτερούσα
να ξεπροβάλεις ως νούφαρο στα ιριδίζοντα νερά του πελάγους,
 να σε σφίξω στην αγκαλιά των σκέψεών μου
και να γεμίσει άρωμα η πονεμένη μου ψυχή!
Τι κι αν τριγυρισμένος από πλήθος ονειροπόλων υπάρξεων,
 πέθαινα μόνος στη μοναξιά της αγάπης μου!
 Μα σαν ξεπρόβαλες, μαγεύτηκες από τα χιλιάδες μάτια
 που σε καρτερούσαν.
Η λάμψη σου, ως πύρινη ρομφαία εμποτισμένη
με το γλυκόπικρο χυμό της αγάπης σου, με αποκοίμισε…
 Κι ήρθες στα όνειρά μου, χρυσόλευκο διαμάντι τ' ουρανού,
 και ατενίζοντας στο βαθυπέλαγο ορίζοντα των σκέψεών μου
 αναρωτιόσουν αν σ' αγαπώ…!
Όταν σου είπα πως «σ' όλη μου τη ζωή εσένα θ' αγαπώ.
 Κι αν με μισήσεις…, πάλι θα σε λατρεύω…»,
τα μάτια μου βουρκώσανε.
Κι άνθισες λουλούδι εύμορφο στα όνειρά μου
πριν το γλυκοχάραμα
 διότι τα δάκρυά μου πότισαν τον μαραμένο σου βλαστό
 και γέμισε η σκέψη μου άρωμα!
 Κι έχω στην ανάσα μου το δικό σου άρωμα!
 Μ' αυτό το άρωμα μαλάκωσα την πονεμένη μου ψυχή!
Ξύπνησα.
 Εσύ έλειπες…
Αλλά μου άφησες στη σκέψη μου τον πόνο της αγάπης
και τη λάμψη του προσώπου σου!
Τα έκανα χρώματα και με αυτά ζωγράφισα
 πάνω στην ψυχή σου
μια λέξη…