Ένα ταξίδι τέλειωσε, χωρίς ποτέ ν' αρχίσει

 Ένα ταξίδι είναι η ζωή μου σ' αυτή τη γη που ενοικώ,
μα κι αν ξεκίνησα νωρίς, είναι γιατί πονώ!
Και μέσα απ' το ταξίδι μου ήλπιζα -αργά ή γρήγορα-
στη στράτα μου ν' αντάμωνα αυτό που αναζητούσα.
 Μα πώς να κάνω την αρχή; Ποιο δρόμο να τραβήξω;
Αφέθηκα στων αστεριών το φως να ξεκινήσω,
 μα σαν με βρήκε το πρωί είπα να σταματήσω.
Γιατί τ' αστέρια ήταν πολλά και φώτιζαν ολούθε
και η πονεμένη μου καρδιά επίμονα με ρώταγε,
ποιο δρόμο να τραβούσε;
Τότε εσύ στο δρόμο εβρέθηκες, χωρίς να το προσέξω
Κι εγώ μια σκέψη έκανα τον πόνο μου ν' αντέξω.
Άφησα πίσω μου στεριά, θάλασσα κι ακρογιάλι
και στα υπέροχα μάτια σου είπα να βρω λιμάνι!
 Τι κι αν τα μάτια σου γλυκά, χαρούμενα κοιτούσαν,
πίσω από την λάμψη τους θλίψη φιλοξενούσαν.
 Και ένωσα την θλίψη σου με τον δικόν μου πόνο
 και οι ψυχές μας δέθηκαν, μα στην πορεία εσύ έφυγες
 κι εγώ… μονάχος λιώνω.
Τι κι αν το ταξίδι τέλειωσε, χωρίς ποτέ ν' αρχίσει,
 φάρο θα 'χω τα μάτια σου, άγκυρα την καρδιά σου,
 πυξίδα την ανάσα σου και για ημερολόγιο…
 στα φυλλοκάρδια μου θα γράφω τ' όνειρά σου!
 Ως ναυαγός σε άγονο νησί θα περιμένω
 κι αν τα όνειρά σου βαρεθείς,
εγώ ως ξένος πειρατής εσένα θα προσμένω!