Η μοναξιά των χρωμάτων

 Μεθυστικά τα χρώματα με συνεπήραν.
Ένας καμβάς σκιτσαρισμένος μπροστά μου
 -αντίθεση στην οπτική που ανοίγεται-
 στο ξεχασμένο παράθυρο της ανατολής!
 Στην ιερά παρόρμηση των αισθήσεων
 τα φλογισμένα χρώματα
 που αγκάλιαζαν το απέραντο,
 έγιναν ένα με τη διψασμένη μου καρδιά,
που αναζητούσε να ενώσει τα διεστώτα!
 Αδύνατον να με κερδίσουν απόψε τα χρώματα.
 Αλητεύει ο νους μου και η ματιά μου,
δήθεν αδιάφορα, περιφέρεται
στο περίγραμμα τ' ουρανού.
Με απογυμνωμένη θέληση εγκαταλείπω.
 Ίσως, αύριο, επιστρέψω ξανά
 στην εξόριστη μοναξιά των χρωμάτων μου!