Μνήμες βλεμμάτων

 Βαθιά θάλασσα τα μάτια μας
 που μέσα τους κυματίζουν αδυσώπητες μνήμες.
 Έχει ένα βλέμμα αβεβαιότητας τούτη η ανθρωπότητα.
 Έχει υφασμένο το «εγώ» των αναμνήσεων
 κι είν’ αμείλικτο το μαστίγωμα της ψυχής μου
 κάθε φορά που αυλακώνει το μυαλό μου
το τρισύλλαβο «μνήσθητι»…
 Θυμήσου!

 Και τι να θυμηθώ; Ω, ναι! τον άνθρωπο!
 Ο άνθρωπος!...Και τι είναι ο άνθρωπος;
 Στοχευόμενη μονάδα στη μάζα της κοινωνίας
 που θαρρεί πως ζει ευτυχισμένος μες σ’ ένα ψέμα.
 Διαιρεμένος σε πλασματικά πάθη
 παλεύει για αυθύπαρξη
 και εξωθεί τη ζωή του σ’ ένα μοιραίο,
 μοναχικό τέλος!

Μνήμες βλεμμάτων προβάλουν ως κόσμημα
στις διαβεβλημένες συνήθειες των καιρών,
 με γοητεύουσα στοργή και ευμορφία,
σκορπούν το άρωμα της αγάπης τους στην οικουμένη!
 Και μόνο με τη μνήμη κάποιων βλεμμάτων
 μπορώ να προχωρώ, χωρίς φόβο,
στον άγνωστο πολυκύμαντο ωκεανό της ζωής!
Αχ, Θεέ μου, πόση μοναξιά χρειάζεται να ξοδέψω,
για να διαρρήξω τις συνδέσεις με το παρελθόν μου;