Πνιγμένες κραυγές

 Χρόνια βασανίζω τη συνείδησή μου
 στο αδιανόητο μεγαλείο της ποίησης.
Υποταγμένος στην αιωνιότητά μου
αρδεύω ματαιοδοξία
 να ευφρανθούν οι οδύνες μου!
 Στον αμφίβολο σπαραγμό μου
διατυμπανίζουν ενοχές,
 πνιγμένες κραυγές…

 Στη σκιά του Γολγοθά μου ζητώ συχώριο,
είμαι ο εκλεκτός αλλά μου λείπει η χάρις!

 Πνιγμένες κραυγές εγκλωβισμένες σε λέξεις
 γυρεύουν ανάσταση απ’ τα υπόγεια του Άδη.
 Κραυγές που διαιωνίζουν τη μνήμη…
Διαποτισμένες αλήθειες με ερημώνουν!
 Κι όμως… συνεχίζω να υπάρχω!
Υπάρχω στις επιλεκτικές μου κραυγές
 και συλλογίζομαι την άρνησή μου να σιωπήσω,
μα με τις κραυγές μου αγγίζω το Θεό!

Διακηρυγμένες σιωπές

 Πόση ψυχή να ξοδέψω για ό,τι αγάπησα
στις διακηρυγμένες σιωπές του λόγου;
 Έχουν ένα λευκό ένδυμα αυτές οι σιωπές,
νέφος σκιάς, σπερματικό όνειρο
στο ιδανικό τέλος του υπάρχειν…

 Δεν υπάρχει μοναξιά στην σιωπή,
τη συντροφεύει η ορμή της στιγμής…
 γεύμα ανέραστο που ενεργεί ασφυκτικά
 το ψιθύρισμα τ’ αγέραστου ανέμου,
 στη διατήρηση του θανάτου.

 Διακηρυγμένες σιωπές με πολεμούν,
 κλειδώνουν αγάπες που λείπουν
 σ’ αναστημένους ουρανούς.
 Στη μοναξιά που με κρατούν
 ζω τη στιγμή στη νοσταλγία της σιωπής!

 Νοσταλγικές ερωτικές οπτασίες
 στην αέναη επιδίωξη της ζωής!