Στα καλντερίμια τ’ ουρανού

Εκεί, στα καλντερίμια τ’ ουρανού
 που ο θαυμασμός γεφυρώνει τις ταραγμένες ψυχές,
 εκεί, που η αστροφεγγιά μυρώνει
 την μοναξιά της αγάπης της,
δραπετεύουν τα όνειρα να αράξουν
 στο βάλτο των παθών.
 Καμιά διαφυγή!

 Ταξιδευτής στα καλντερίμια τ’ ουρανού
 εκεί που σκοντάφτουνε τ’ αστέρια,
 υφαίνω την ελπίδα μου
για να βρεθώ -χωρίς πνοή-
 στα αρμυρισμένα κύματα,
στου φεγγαριού τα χέρια.

Ταξιδευτές στα καλντερίμια τ’ ουρανού,
ενίοτε, αισθάνομαι πειρατής
που ακονίζει το σπαθί του να μαγνητίσει
 τις διαμαντοστολισμένες αστραπές του δειλινού!
 Σφραγισμένα τα μάτια,
 πλημμυρίζουν διλήμματα
και ένοχα βυζαίνουν την πνευματική
κληρονομιά της ανθρωπότητας!

Άρτιο δώρο

Θέριεψε απόψε ο ουρανός,
 αραξοβόλισε στη στράτα του ολόγεμο φεγγάρι.
Αμφίδρομα τα σύννεφα το προσκυνούν
 και το ιππεύουν δώρο να μου το στείλουν,
 -σαν κάτι απόψε να γιορτάζω-.
 Σαν οπτασία, σαν αστραπή,
σαν αλειτούργητη ευχή που ταξιδεύει λυτρωτικά
ν’ αναπαυτεί στ’ άρμενα των αιώνων.
Απλώνω τα χέρια μου και τ΄ ακουμπώ
 ουράνια οπτασία,
 δώρο γλυκό σαν προσευχή,
που γεφυρώνει τους χτύπους της καρδιάς μου
 κι απόψε γεμίζει την άδεια μου ζωή!
Στέκω γυμνός στο κάλεσμα,
στο μάγεμα τ’ απείρου
κι είν’ οι ευχές σας πινελιές
 στον πίνακα του κόσμου.
Άρτιο δώρο -γοητευτικής αθωότητας-
 που ακουμπά εσάς που αγαπάω!