Γυναίκα

 Στα ωκεάνια κτυπήματα του σκάφους της ζωής σου
 εκεί που οι αντοχές δεν έχουν αναπαλμό,
 στην εφησυχασμένη ψυχή σου
 κρύβεις τη σιωπή σου αμόλυντη γυναίκα.
 Κάθε φορά που διαμοιράζει αθέλητα την αγάπη σου
με υποτακτική παράκληση,
αδελφωμένα σε αγγίζει ο πόνος…
Γυναίκα
Ω, ηρωίδα με παλμό και με βαριά ευθύνη
 ανεύθυνοι «συνάνθρωποι» δουλεία σε χρεώνουν.
 Υφαίνεις φωλιές ανέλπιδες στη βία του θανάτου,
αιμορραγεί σαν λάβαρο η ακριβή αγκαλιά σου
 και μας ματώνεις….
Στις ραγισμένες σιωπές του φόβου
αυτή τη μέρα τη γιορτινή
εμπλουτίζει αγάπη το έδαφος της ανθρωπότητας
 και θρηνεί ο Θεός μαζί σου,
για την αγάπη που ’δωσες σε ξένο αποδέκτη.
Γυναίκα, μάνα μοναδική,
αυτή τη μέρα της μοναξιάς που τα παιδιά
 εγνώρισαν τη γύμνια της αγκαλιάς σου
και σαν προσευχή γάλα στα χείλη τους έσταξες
 απ’ το αγνό κορμί σου,
 φτερά λευκά της καλοσύνης σε έντυσε ο Θεός,
διάχυτη σαν άνεμος,
σαν εκκλησιά σε λειτουργιά
να ισορροπείς αγάπη.