Συγκύπτουσες ψυχές

 

Σταματημένα καράβια στη δίνη τ’ ουρανού

αδελφικά αγκαλιάζονται, βαστάζουν την δίψα τους

και σαν έρθει το σκοτάδι, χάνονται, αντιβοούν,

σαν μουγκρητά θεριά στο χώμα λαβωμένες

φωλιάζουν σαν σταυραετοί στου βράχου τ’ ακρογιάλι.

Συγκύπτουσα ψυχή,

βαριά σπαράζει φοβερός ο λόγος του Δεσπότη

και ένα φως επλάκωσε στην άκρη της ψυχής της.

Σέρνει σημάδι οπίσω της σαν δέντρο λυγισμένο,

νιώθει ανεμοσκόρπιστη αυγή, προσκυνημένη δούλα.

Συγκύπτουσα ψυχή,

στην προσταγή τ’ αφέντη της γοργοποδίζει αστραφτερή,

ηλιοφρυμένη μούσα, για ν’ αγναντέψει της λευτεριάς

τον φωτεινό Δεσπότη!

Συγκύπτουσες ψυχές,

χρυσοάρμενα αργοπλένε

στου φεγγαροβρεμένου πόθου

του κόσμου περιβόλι.

Ω, Θεέ μου!

Στο πρόσταγμά σου λάμπουν οι ψυχές

αγνάντια σου και μπρός σου.

Με δάκρια προς σε διαβαίνουν,

στην άκριτη ερημιά τ’ έρωτά τους

με λόγια της αγάπης του κόσμου νεκρωμένα,

στου παραδείσου την γωνία…

ζητούν Εσένα!

 

 

10/12/2023

π. Φ.Δ.