Το τέλος της Μυσταγωγίας

 Μυσταγωγία κλήθηκε η θεία λειτουργία
, γιατί στη σκέψη μου εσύ, δεσπόζεις «Παναγία»!
 Σαν τέλειωσα την λειτουργιά, τη μέρα του Αϊ Νικήτα,
 ο ήλιος δεν ξεπρόβαλε κι ας είχε φύγει η νύχτα.

Τους οφθαλμούς στον ουρανό έστρεψα να ρωτήσω:
 «γιατί ήλιε δεν ξεπρόβαλες, για να σε χαιρετήσω;»
 Κι ο ήλιος μου απάντησε με θλίψη και με πόνο:
 «Λάμπει αυτή τόσο πολύ, που εγώ μπροστά της λιώνω!»

 Κι εγώ ζητιάνος της ζωής το χάδι σου περιμένω,
μια αχτίδα από τη λάμψη σου να πάψω να υποφέρω.
Μα εσύ απομακρύνεσαι συνέχεια από κοντά μου,
γι' αυτό θα φύγω πρώτος εγώ, μα θα 'σαι στα όνειρά μου.

 Στην εκκλησιά εγύρισα, χωρίς να θέλω κάτι,
στη σκέψη μου σε έφερα και μου 'φυγε ένα δάκρυ!
Μες το κανδήλι το έβαλα, ποτέ του να μη σβήσει,
την οικουμένη να φωτεί, από ανατολή ως δύση!