Απαίτηση

 Το τραγικό δεν είναι να πεθάνει κανείς
, μα όσο ζει, να βρει τον αφηγηματικό θόλο
για να στεγάσει τη ζωή του.
 …ας το ονομάσουμε αγάπη,
ή ποίηση.
 Μα η αγάπη, μάτια μου, και η ποίηση
 σπάνια στεγάζονται επί τον ίδιο θόλο.
Μα, εγώ, θα επιμείνω…
στους εξιδανικευμένους
 έμμετρους και πεζούς ύμνους
 που κολακευτικά φωτοστεφανώνουν την ποίηση.
 Εγώ, ζωή μου, δεν γεννήθηκα για να κερδίσω,
 είμαι ο κερδισμένος
κι απόψε θα ξαπλώσω ήρεμα
 στου θόλου μου το κρεβάτι
 και θα απαιτήσω
 τη μυστική εμπειρία της αγάπης σου!

Άκλαυτες μνήμες

 Μέσα στη βαθειά σιωπή των αιώνων
 νοιώθω τον εαυτό μου μικρό,
νοιώθω χαμένος
και λίγο ντροπή,
για λερωμένους έρωτες
 που γέλασαν την ψυχή μου.

 Τούτες οι μνήμες ακατανόητες,
 στα βάθη τ’ ουρανού
 πλημμυρισμένες αγωνία
βρίθουν σιωπές…
 Βυθίζομαι στα όνειρά μου
 με μόνη σωτηρία το ακατανόητο.

 Αλώβητος στον ποιητικό μονόλογο
της νοσταλγίας μου εμψυχώνω
τις άκλαυτές μου μνήμες.

 Γυμνό σώμα

 Μόνο αυτό προσπάθησα να μάθω…
 Πόση, άραγε, ψυχή χωράει σ’ ένα σώμα;
Αυτό το σώμα ανίχνευσα
 μόνο για την ψυχή του.
Κι αν ακουμπούσα την ψυχή του
 και γινόμουν για λίγο έρωτας θεός;
Μα, πώς δεν το σκέφτηκα;
Αυτή τη στιγμή της αλήθειας
θα ήμουν παιδί του Θεού
κι αυτές τις αναπόδραστες νύχτες
 που το μυαλό μου θα αλητεύει
 στην εξορία του τίποτα,
 θα εκλιπαρούσα τις σιωπές μου
 στις μέρες του τίποτα
-που τα μέσα μου βούλιαζαν-
να πεθαίνουν,
 χωρίς να ζητούν ανάσταση.
Πιστός στις αρχές μου
 για της ψυχής τον έρωτα
 έμεινα ξεχασμένος
 στο καρτέρι της αιωνιότητας.

 Πώς να αμυνθώ;

 Αθάνατα αρωματισμένος
 με άρρητη ευωδία,
 ο έρωτάς Σου Κύριε.
 Πώς να αμυνθώ;
Στη στιγμή της αλήθειας
τα πάθη ξεθώριασαν.
Εντός της αιώνιας αλήθειας
 αναζωογονεί τις αδυναμίες μου
η πνοή της Ζωής Σου…
αναπόφευκτη εμπειρία!
 Στα άγνωστα βάθη μου φτερώνει ο έρωτας,
ακατανίκητη ελπίδα με καθηλώνει,
 -στο πρόχειρό μου τίποτα-
κι αναρωτιέμαι,
τούτον τον έρωτα πώς να αντέξω;

 Στη φλόγα του έρωτα

 Ανάβει μια φλόγα άυλος
 δροσίζουσα εραστές.
Στο πείσμα ακτίστου χάριτος
 σκιάζει η ζωή τη μέρα.
Νύχτα στο δρόμο των εραστών
 λάμπει η σταυρωμένη αγάπη,
 εκπορευόμενη, ψυχές για να συντρίψει.
 Στη φλόγα του έρωτα, της αναζήτησης
 θριαμβεύουν οι εραστές του Χριστού.
 Βουλιάζουν στο μηδέν της ζωής
και στα Ωσαννά εξαγοράζουν εγκώμια.
Στη φλόγα της αιωνιότητας γίνονται χλεύη,
στο τώρα του τίποτα λαχταρούν τη σιωπή.
Έχει μια αίσθηση η φλόγα του έρωτα
 σε κατακλύζει με άπειρο
στην αγκαλιά του Χριστού!

 Διανθρώπινοι έρωτες

 Ατενίζω στην άβυσσο εκθαμβωτικό σκοτάδι
 και στη γειτονιά του έρωτα συναντώ το Θεό.
 Μες στο γνόφο η άγνοια διαμελίζει τη γνώση,
 εκμηδενίζει τα όρια για έναν έρωτα αργό.

 Διανθρώπινοι έρωτες
αναιρούν τις υπάρξεις
και του κόσμου τα βλέμματα
 ζωντανεύουν στις στάχτες.

 Εγκάθειρκτοι έρωτες σε λαούς μετρημένους
 βυθισμένοι κραυγάζουνε στο Θεό ν’ ακουστούν.
Εμβαθύνουν οι άνθρωποι στον ανθό της ζωής
 εξωθούν τη συνείδηση στο Θεό να υψωθούν.

 Διανθρώπινοι έρωτες
αναμένουν στην έκσταση
στης ψυχής μας το άγνωστο
αναζητούν την προέκταση.

Ερωτική σιωπή

 Ησυχία. Μια σιωπή ερωτική,
ακινητοποιημένη.
Για λίγο έρωτα ξεσπάς, σαν κύμα θεριό
και σαν νότα χορεύεις
 στα ημίτονα και συνημίτονα
του συναισθήματος.
 Ξεσπάς σαν χίμαιρα στις μυρμηγκιές
του κόσμου κι αδημονείς σαν τ’ αηδόνια
 να λατρευτείς.
Της πλάσης τούτης έρωτα
 λοξές ματιές κυβεύεις,
πεθαίνεις για ν’ αναστηθείς
στης μοναξιάς τη γέννα.
Και σπαταλάει η φύση χρώματα
για να σε ζωγραφίσει
και ο Θεός χαμογελά,
σαν σε θωρεί τούτη η γενιά
και παραμένεις σιωπηλός…
 της προσευχής τεκμήριο
αβάσταχτη σιωπή.

Τούτο το βλέμμα

 Τούτο το βλέμμα

 Θωρώ στην ματιά σου μια καθαρότητα
 ένα κελάρυσμα απ’ το νερό του χειμάρρου!
Κι είναι το βλέμμα σου
 ευλογημένο μυστήριο
 στον καύσωνα της ερήμου
 π’ ανθίζουν οι αναζητήσεις.
Στα αγνά σου τα μάτια
ευωδιάζει η θεωρία των ουρανών.

 Τούτο το βλέμμα -βαθυπέλαγο κύμα-,
πιότερο κι απ’ τον αγιασμένο έρωτα
κρατά μια λάμψη δεσποτική,
απόκληρη,
ίσκιος οπλισμένης υπομονής!
Στο κρυφό του το δάκρυ
 στη δική του φυγή
σηματοδοτεί τον ορίζοντα της νοσταλγίας!

 Έντονα βλέμματα

 Στον έρωτα της αθανασίας
 συνέλκονται μυστικά
τούτα τα βλέμματα.

 Στην διεισδυτική παρόρμηση δημιουργούν
 ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις,
 διοχετεύουν αισθήσεις διά τον πόθο του είναι.
 Στην έναρξη της ζωής διερευνούν σιωπηλά
έναν ορίζοντα απόσταση,
για το λειτουργικό νόημα του θανάτου,
για την επιθυμία της αθανασίας…

Υπάρχουν και κάτι βλέμματα
 τόσο έντονα, που ισορροπούν
χωρίς ορίζοντες
και χορτασμένα από ακινησία
θαρρείς σε αγκαλιάζει η αιωνιότητα.