Ταξίδι στην ομίχλη

Στο πουθενά εστάθηκα,
εκεί που η ομίχλη ακουμπούσε
 - στο ύψος των ποδιών μου-
 την απέραντη μουντή οροσειρά.
 Ο αέρας σκληρός στο ερημικό τοπίο
 και οι άνθρωποι- αποκαμωμένοι-
φαντάζουν πέτρες ξασπρισμένες
στην αχνισμένη οροσειρά.
Εφήμερες πινελιές, ανώτατης ωραιότητας,
 από τ’ αόρατο χέρι του Θεού
 αποσπούν τα ταραγμένα βλέμματα
στο μοιραίο ξύπνημα της ανατολής!
 Στο ξαφνικό και έντονο ξέσπασμα
της γκριζογάλανης αστραπής,
το δροσοβόλο νέκταρ τ’ ουρανού
προσκαλούσε τους μυημένους
 να μετουσιωθούν στη μέθη
της βουβής απεραντοσύνης!
Σαν ξωτικό φαινόμενο φαντάζει
 τούτη η φοβερή βουή.
Το όνειρο, ως οραματισμός ανάγκης,
 σηματοδοτεί το ταξίδι στην ομίχλη
ως ξεχασμένο δώρο δίκαιης ανταμοιβής!

 Μετάβαση

Απόψε είπα να παλέψω με τη θύμησή μου.
 Μοναχικός οδοιπόρος στο γκριζωπό απαύγασμα
 ενός μελαγχολικού χειμωνιάτικου τοπίου.
 Απειθάρχητα η θύμησή μου με ταξιδεύει.
 Αύριο ξημερώνει άνοιξη κι εγώ συλλογιέμαι:
 Στη φύση κάτι χάνεται για να υπάρξει,
 κάτι πεθαίνει για να ζήσει!
 Να σβήνει στο χώμα μια εποχή
 και μια άλλη, από το τίποτε, να παίρνει ζωή.
Φλύαρος μονόλογος στο παγωμένο τοπίο
αντιστέκομαι στην ακατάσχετη μετάβαση
 του θανάτου προς τη ζωή!
 Ένα αφαιρετικό κενό -παράδοξης μελαγχολίας-
με παροτρύνει αυτή τη νύχτα να αναγεννηθώ.
 Θα ταξιδέψω μπρος, καθώς η μοίρα με προστάζει.
 Κι αν απ’ τη μνήμη μου το απογυμνωμένο τοπίο
ανταγωνιστικά η άνοιξη το εξουσιάσει,
  θα μεταβώ σε ένα ‘’για πάντα’’ αιώνιο!
 Μιας άλλης εποχής, μιας άλλης αθανασίας.
 Από τις ενοχές μου να λησμονηθώ!

                                                                                                                                         

Κάτι απ’ το χτες

Αθεράπευτα νοσταλγός
 μιας άλλης εποχής
αναζητώ στο διάβα μου
 σημεία μέγιστα ,
οριακούς σταθμούς,
όπου καθήλωναν την σκέψη μου
 στα αχανές ταξίδια.
Μια καταδίκη σε ισόβια δεσμά
 αυτή η νοσταλγία.
Πώς να αντέξει η ψυχή μου
τέτοια κληρονομιά;
Διάχυτη ειν’ η ψευτιά
στους δρόμους της αλήθειας!

 Όλα γεννιούνται μέσα μου
 κι όλα πεθαίνουν μπρός μου!

 Αναζητώντας η ψυχή μου
το λησμονημένο,
στην κόψη της προσμονή
την καθηλώνει η μοναξιά.
Σκόρπιες θύμησες αυτές οι νοσταλγίες.
 Κομμάτια αναμνήσεων,
 μικρές πληγές αγάπης
που έρχονται και φεύγουν…
 Ανάγλυφες στη μνήμη μου
 θα τις χαράξω σε χαρτί,
 να μαρτυρούν πως έζησα
 πριν να χαθώ για πάντα.

Στην κορυφή της δόξας

 Σύμβολο, να αναγεννιέσαι
κάθε που το ηλιοβασίλεμα στο γέρμα του,
 ακουμπά την ματωμένη σου κορυφή!
 Στο πορφυρό αγκάλιασμα της χειμωνιάς
νωχελικά τα μεταξένια μαβί σύννεφα
κρύβουν τη φωτεινή διάσταση της δόξας σου!

 Καταμεσής στα σπλάχνα σου,
τη χειμωνιά κρύβεις διαμάντι,
 το απ’ αιώνων, που σ’ ακουμπά,
 μικρό στολίδι, λευκοεκκλησιά!

 Αποβραδίς ευχήθηκα στα γκρίζα σύννεφά σου
 σαν άλλος Μωυσής, να γεννηθώ,
 στο θάνατο της μέρας.
Στυγνός ο πόθος της προσευχής.
Σμιλεύει ο αέρας την σάρκα μου
 και η καρδιά κυλά στο φως του παραδείσου!

 Μεσάνυχτα και τη μοναξιά μου παρηγορεί
 ο ίσκιος μιας κανδήλας!
Ακουμπισμένος στο λευκό,
 σμίγει στη σάρκα μου το πάπλωμα της νύχτας.
Θρυμματισμένα όνειρα η ανάσες μου,
μου δίνουν πνοή, με γαληνεύουν!

Ωρομέδια διαδρομή

 Ακίνητος στην Ωρομέδια πορεία των λόγων μου
 και λίγο πριν τα λόγια μου τ’ αγγίξει ο άνεμος,
 έγδυσα την ψυχή μου!
 Νεκρωμένος του σκότους και με την ψυχή μου
 να περιλούζεται με Ωρομέδια λάμψη,
 σκύβω και φιλώ τον ήλιο των τεσσάρων ωρών .
 Κάθε ώρα και μια προκαθορισμένη εποχή.
Κάθε εποχή και μια αυτόφωτη λάμψη!
Συνεπαρμένος και πλήρης ενθουσιασμού
 πορεύομαι στη λάμψη των λόγων μου
 που υμνούν την ανθρωπότητα .

 Ωρομέδια η πορεία μου, μα ταξιδεύω …
Ταξιδεύω σε μια συμβατική διαδρομή,
 ανυπόμονης και απύθμενης δίψας,
 πως κάποια στιγμή η ψυχή μου
 θα αγγίξει την ανθρωπότητα!
Αφετηριακοί και θεμελιώδεις οι λόγοι μου,
 για μια αναγκαιότητα αναρωτιέμαι:
Τι είναι το είναι και τι το υπάρχων;
 Υπαρκτική απαίτηση επιβίωσης,
μυστική συνάντηση της γυμνωμένης μου ψυχής
 στον έρωτα της Ωρομέδιας διαδρομής!

Το λευκό και οι αποχρώσεις του!

 Τα πάντα μοιάζουν παγωμένα στην ομορφιά της φύσης!
Πίσω από τις πινελιές των χρωμάτων
 αναδύονται χρωματικές περιπέτειες
μιας άλλης εποχής.
Τρομάζει ο καλλιτέχνης να χαράξει την υπογραφή του,
 μην τυχών και σαλέψει την ησυχία… ο ήχος της πέννας!

 Σημείο μηδέν - λανθάνουσας εποχής!

 Φευγαλέα η ματιά ενοποιεί το χρόνο
 στους μελαγχολικούς τόνους του δειλινού!
 Κολακεύεται στην ακαθόριστη έρημο
 του αινιγματικού ουρανού
 και διεγείρει χρωματικά συναισθήματα
 –ανάκρουσμα της χαμένης αθωότητας!

Μαγευτικό τοπίο ακηδεμόνευτης ομορφιάς,
 αφυπνίζει νοσταλγικά τις μνήμες και,
πολιορκημένη η ματιά αναζητεί…
το λευκό και τις αποχρώσεις του!