Κάτι απ’ το χτες

Αθεράπευτα νοσταλγός
 μιας άλλης εποχής
αναζητώ στο διάβα μου
 σημεία μέγιστα ,
οριακούς σταθμούς,
όπου καθήλωναν την σκέψη μου
 στα αχανές ταξίδια.
Μια καταδίκη σε ισόβια δεσμά
 αυτή η νοσταλγία.
Πώς να αντέξει η ψυχή μου
τέτοια κληρονομιά;
Διάχυτη ειν’ η ψευτιά
στους δρόμους της αλήθειας!

 Όλα γεννιούνται μέσα μου
 κι όλα πεθαίνουν μπρός μου!

 Αναζητώντας η ψυχή μου
το λησμονημένο,
στην κόψη της προσμονή
την καθηλώνει η μοναξιά.
Σκόρπιες θύμησες αυτές οι νοσταλγίες.
 Κομμάτια αναμνήσεων,
 μικρές πληγές αγάπης
που έρχονται και φεύγουν…
 Ανάγλυφες στη μνήμη μου
 θα τις χαράξω σε χαρτί,
 να μαρτυρούν πως έζησα
 πριν να χαθώ για πάντα.