Ψυχή

 Στην Ωρομέδια λάμψη της ύπαρξή σου γεννήθηκα!
Ταξίδεψα στην απέναντι όχθη,
 εκεί που το βλέμμα σου κοιτάζει
 απ’ τη μεριά του φωτός το κορμί μου.
Σε κουβαλάω μαζί μου, στις άσπρες, στις γκρίζες,
 στις χιονισμένες ημέρες.
 Είσαι αναφορά μου στα κοντινά όνειρά μου!
 Σε κλαίω! Σε γελάω! Σε κερδίζω! Σε χάνω!

 Δύο θελήματα σ’ ένα βλέμμα και συ παρόν.
 Ούτε στιγμή δεν με εγκατέλειψες ψυχή μου!
Πότε κουρασμένος, πότε περιφρονημένος,
 με ταξιδεύεις στο άπειρο, σε νοσταλγώ.
 Δικό σου το θαύμα, δικό μου το πάθημα.
Με ηγεμονεύεις! Περιχαρακώνεις το σώμα που σε κινεί,
 προβάλλεις αόρατα, ακολουθείς τα ‘’θέλω,
 παραλλαγμένη ουσία, φύση εξέχουσα, διαφορετική!

 Κι οι μέρες περνάνε, χωρίς να γνωρίζω τι θέλω απ’ αυτές.
Κερδίζω το χρόνο και χάνω ζωή,
χαμένη η ματιά μου μα πώς να σε δει;
Κάθε που βραδιάζει μου λείπεις πολύ.
 Η εγκατάλειψη με τρομάζει, αγωνιώ.
 Βρέχει δάκρυα η ματιά μου και η παρουσία σου πνοή.
 Με νοτισμένο κορμί αποκοιμιέμαι
 στον ασάλευτο πυθμένα παράξενης μοναξιάς.

 Κι αρχίζω να ονειρεύομαι
φεγγαρόβολα αστέρια στο διάβα μου
 που χλωμοφωτίζουν τ’ ακαθόριστο πάθος μου.
 Νεκρώνομαι, για ν’ αναστηθώ στη δική σου λάμψη!
 Κι ύστερα σιωπή…
Κάποτε θα αποχωρισθούμε… βαθιά πληγή!
Θα ταξιδέψεις μόνη… εκεί που ποθείς,
 στην άκρη της ανθρωπότητας να αναπαυθείς.