Στην κορυφή της δόξας

 Σύμβολο, να αναγεννιέσαι
κάθε που το ηλιοβασίλεμα στο γέρμα του,
 ακουμπά την ματωμένη σου κορυφή!
 Στο πορφυρό αγκάλιασμα της χειμωνιάς
νωχελικά τα μεταξένια μαβί σύννεφα
κρύβουν τη φωτεινή διάσταση της δόξας σου!

 Καταμεσής στα σπλάχνα σου,
τη χειμωνιά κρύβεις διαμάντι,
 το απ’ αιώνων, που σ’ ακουμπά,
 μικρό στολίδι, λευκοεκκλησιά!

 Αποβραδίς ευχήθηκα στα γκρίζα σύννεφά σου
 σαν άλλος Μωυσής, να γεννηθώ,
 στο θάνατο της μέρας.
Στυγνός ο πόθος της προσευχής.
Σμιλεύει ο αέρας την σάρκα μου
 και η καρδιά κυλά στο φως του παραδείσου!

 Μεσάνυχτα και τη μοναξιά μου παρηγορεί
 ο ίσκιος μιας κανδήλας!
Ακουμπισμένος στο λευκό,
 σμίγει στη σάρκα μου το πάπλωμα της νύχτας.
Θρυμματισμένα όνειρα η ανάσες μου,
μου δίνουν πνοή, με γαληνεύουν!