Ταξίδι στην ομίχλη

Στο πουθενά εστάθηκα,
εκεί που η ομίχλη ακουμπούσε
 - στο ύψος των ποδιών μου-
 την απέραντη μουντή οροσειρά.
 Ο αέρας σκληρός στο ερημικό τοπίο
 και οι άνθρωποι- αποκαμωμένοι-
φαντάζουν πέτρες ξασπρισμένες
στην αχνισμένη οροσειρά.
Εφήμερες πινελιές, ανώτατης ωραιότητας,
 από τ’ αόρατο χέρι του Θεού
 αποσπούν τα ταραγμένα βλέμματα
στο μοιραίο ξύπνημα της ανατολής!
 Στο ξαφνικό και έντονο ξέσπασμα
της γκριζογάλανης αστραπής,
το δροσοβόλο νέκταρ τ’ ουρανού
προσκαλούσε τους μυημένους
 να μετουσιωθούν στη μέθη
της βουβής απεραντοσύνης!
Σαν ξωτικό φαινόμενο φαντάζει
 τούτη η φοβερή βουή.
Το όνειρο, ως οραματισμός ανάγκης,
 σηματοδοτεί το ταξίδι στην ομίχλη
ως ξεχασμένο δώρο δίκαιης ανταμοιβής!