Εξομολόγηση

 Υπάρχουν στιγμές που η ψυχή μας πονά
κι είναι οι ενοχές κύμα αλμυρό.
Αόρατοι θεατές του εαυτού μας
ψηλαφούμε την τύχη παιδαριωδώς
και στην αναγέννηση υπολογίζουμε αξίες.
Μοιάζει η καρδιά μας γη που διψά
και θλίβεται, γεννιέται, πεθαίνει
απέναντι στο αόρατο βρίσκεται μεθυσμένη.
 Μοιάζουμε βάρβαρα φαντάσματα
 στην αστείρευτη πραγματικότητα του χρόνου.
 Εξομολόγηση, δικαίωση των ενοχών!
 Πρόφαση για σπαραγμό ζητούμε συγχώρεση,
 καθάριο φως μας προσπερνά και χάνεται
 σκιώδεις εικόνες ηθικής στα βλέμμα των άλλων.
Διεφθαρμένοι σε μια αέναη ροή ηθικής παρακμής
 εκδικούμαστε των κενών μας το εφικτό.
Στην άρνησή μας να ταπεινωθούμε, ναυαγούμε.
Παντοδύναμε, ελέησόν μας!