Ίσα που προλαβαίνω

 Στο ρεὐμα του κόσμου, αντίθετα
 σ ’ό,τι με ορίζει, ίσα που προλαβαίνω
 κάτι να γράψω…
να σου το δώσω μοναδική μου ζωή!
Προαίσθηση συνάντησης
 στα βρόμικα πεζοδρόμια
μιας απρόσωπης πόλης.
 Εδώ σ’ αυτά τα στενά σοκάκια
 κυνηγάει ο θάνατος τη ζωή.
Ίσα που προλαβαίνω να του ξεφύγω
και του ξεφεύγω γιατί κοιτάω αυτόν.
 Σ’ αντίθετα τρένα ταξιδεύεις ζωή μου
 που συναντιούνται στον χρόνο
και νικάνε τον θάνατο μες τη ζωή!
Αντίθετοι δρόμοι και για σένα ζωή μου
 χαϊδεύεις τον θάνατο και ο χρόνος πνοή.
 Σου είμαι ευγνώμων που δεν με δικάζεις
 κι αν νοιώθεις μόνη, γυμνή στην ζωή,
 εγώ έχω φίλους που σ’ αγαπάνε,
ντύσου τον χρόνο, ο χρόνος είναι ζωή!

Άλλη μια νύχτα

 Άλλη μια νύχτα που πρέπει να ζήσω
 και να πεθάνω πριν την αυγή.
 Τούτη τη νύχτα σπαταλώ τις άμυνές μου,
λιτή ζωή μου, στην λογική του παραλόγου
 σου χαρίζω γεύμα τις ενοχές μου!
 Άλλη μια νύχτα το απρόσμενο
 με οδηγεί στο απόσπασμα.
Ασήμαντη αλήθεια, σε ανταλλάσσω
στο ψεύδος του υπάρχειν.
Απατηλές εικασίες η χαρά του πάθους,
σε ξεγυμνώνουν και σε στεφανώνουν
με τα αγκάθια του λάθους.
Ωχ! Δεν είμαι εγώ,
 εγώ είμαι το λάθος;
Όχι! Εγώ είμαι ο άλλος …
 εγώ είμαι φωτιά που καίω μέσα μου,
 καίω γι’ αυτούς που δεν αγάπησαν
 και σαν ξημερώσει,
αναγεννιέμαι στις στάχτες μου!