Λίγη σημασία

 Περνάω δίπλα σου καημένε ανθρωπάκο
 και δεν με κοιτάζεις καν,
 τι αδικία! Ίσως έχουμε τον ίδιο καημό
 κι όμως, με προσπερνάς!
Συχνά με προσέχουν βλέμματα
 που δεν με βλέπουν,
βαδίζουν στη στενή φυλακή
 της ανθρωπότητας
 ψάχνοντας λίγη σημασία,
 μαραίνονται παθητικά
 και κάπου εκεί ξεχνούν να ζήσουν!
 Καταδικάστηκες καημένε ανθρωπάκο
να προσπερνάς το θάνατο
ψάχνοντας τη ζωή,
μα η ζωή είναι αγάπη!
Κι αν η αγάπη κρύβεται
 σε ασήμαντα κορμιά;
 Κι αν θέλω να σου πω πως σ’ αγαπώ
και συ ψάχνεις την αγάπη;
 Με προσπερνάς και δεν μου δίνεις σημασία.
Τι χυδαιότητα!
Βαδίζεις μόνος, κι όμως,
 τον εαυτό σου να προσπεράσεις προσπαθείς.
Θα καρτερώ πίσω να στρέψεις
κι αν την αγάπη ψάχνεις στη φυγή,
 δεν θα τη βρεις…
σε καρτερεί σε βλέμματα
 που δίνουν σημασία!

Μεταναστευτικές ψυχές

 Όπου κι αν γύρεις το βλέμμα σου
 σ’ αυτό το ανατολίτικο νησί
το αγκαλιάζουν μεταναστευτικές ψυχές.
 Είχαν την θάλασσα στην αγκαλιά τους
 και έχουν αλμύρα τα κορμιά τους.
Βρεγμένα κορμιά σε ξένα χώματα
ζητούν ανάπαυση και πάλι φυγή…
Υπέρμετρη μοίρα τους τάζει ελπίδα
 κι οι ενοχές πολλαπλές!

Κρατούν την μνήμη τους
 μέσα στο βλέμμα,
δεν υποφέρουν το βάρος της φυγής,
γιατί η σκέψη τους ταξίδεψε
 με τον αγέρα!
 Κοιτούν μετέωρα-δεν είναι ψέμα.

Μεταναστευτικές ψυχές
 γυρεύουν προορισμούς.
Και μένουν εδώ, σε χώμα υγρό,
 να μετρούν στιγμές,
αναμνήσεις του χτες...
Κάθε βήμα κι ένας ανώριμος στίχος,
 κάθε γωνιά και μια ξεχασμένη αγκαλιά.
 Εκτοπισμένοι στο αύριο ζουν τη στιγμή
 σε λερωμένα λιμάνια και η ζωή τους μισή!