Φοβάμαι

 Κάθε που βραδιάζει
φλερτάρω με την ταπείνωση
 και θα ‘θελα να σας ζητήσω
 να μου πείτε πως μ’ αγαπάτε,
 αλλά φοβάμαι….
 Μήπως με πείσετε ότι υπάρχω!

Αποκαθήλωση

Τούτες τις άγιες ώρες
 -κάτω απ’ το θόλο τ’ ουρανού-
 θωρώ το φωτοστέφανο του Κυρίου
 και βλέπω μπροστά μου
 την προσωρινότητα της ανθρώπινης ύπαρξης
 στο μεγαλείο του θανάτου!
 Αναζητώ στην ανθρωπότητα
 αλύγιστους ώμους, για να βαστάξουν
 τα κομματιασμένα πάθη της ψυχής μου!
Αχ, τι καημός.
Τούτη την ώρα αποκαθηλώνω
 τους πόνους της ψυχής μου
 και στα λερωμένα μου χέρια
 σηκώνω το φως της αιωνιότητας!
Ω, Θεέ μου!
 Απόψε αποδομώ τα πάθη μου,
καθεύδω νεκρός, περίλυπος
 και σαν ξημερώσει,
 -σαν τον Ληστή-
στις άκρες των καρφιών μου
 ζωγράφισέ μου την αιωνιότητα!