Μετάβαση

Απόψε είπα να παλέψω με τη θύμησή μου.
 Μοναχικός οδοιπόρος στο γκριζωπό απαύγασμα
 ενός μελαγχολικού χειμωνιάτικου τοπίου.
 Απειθάρχητα η θύμησή μου με ταξιδεύει.
 Αύριο ξημερώνει άνοιξη κι εγώ συλλογιέμαι:
 Στη φύση κάτι χάνεται για να υπάρξει,
 κάτι πεθαίνει για να ζήσει!
 Να σβήνει στο χώμα μια εποχή
 και μια άλλη, από το τίποτε, να παίρνει ζωή.
Φλύαρος μονόλογος στο παγωμένο τοπίο
αντιστέκομαι στην ακατάσχετη μετάβαση
 του θανάτου προς τη ζωή!
 Ένα αφαιρετικό κενό -παράδοξης μελαγχολίας-
με παροτρύνει αυτή τη νύχτα να αναγεννηθώ.
 Θα ταξιδέψω μπρος, καθώς η μοίρα με προστάζει.
 Κι αν απ’ τη μνήμη μου το απογυμνωμένο τοπίο
ανταγωνιστικά η άνοιξη το εξουσιάσει,
  θα μεταβώ σε ένα ‘’για πάντα’’ αιώνιο!
 Μιας άλλης εποχής, μιας άλλης αθανασίας.
 Από τις ενοχές μου να λησμονηθώ!