Της θάλασσας σιωπή

Αναπολώντας τις πανσελήνους νυχτιές
 βαθιές με πνίγουν σιωπές…
Ειν' αυτές οι στιγμές
 που αποκαμωμένη η ψυχή μου
 παραδιδόταν στη σιωπή του κύματος.
 Τότε που έκλεινα τα μάτια
 - αγνοώντας το αύριο-
χωρίς να ξέρω πού βρίσκομαι,
 αισθανόμουν την αύρα του έρωτα
 που με περιέκλειε στον ίσκιο του.
Σιωπή…

 Κάθε φορά που η θύμησή μου ταξιδεύει
 στα γαλαζοπράσινα νερά του πελάγους,
κάθε φορά που τα εσπέρια χρώματα
 απαθανατίζουν την ηδονή
 στην παλέτα της καρδιάς μου,
κάθε φορά που σιωπούν οι ήχοι στη θύμησή μου,
τότε ερωτεύομαι της θάλασσας τη σιωπή!
Αόρατες σιωπές-παιχνίδι αναμνήσεων-
που αναζητούν το λάθος
στο απαλό άγγιγμα της αγάπης!
 Πάθος…

 Όχι, δεν με επαίρει η σιωπή.
 Ανήσυχος περιηγητής
στα αδιαπέραστα σκοτάδια της ευτυχίας.
 Θα προσδοκώ του έρωτα την ηδονή
 στην αγκαλιά της να κρυφτώ.
 Στης θάλασσας τη σιωπή… ας χαθώ!
 Νοσταλγία…