Βούτηξα τα χέρια στο χώμα κι ένοιωσα
τη ζεσταμένη γη να με αγκαλιάζει
. Ένοιωσα οι σκέψεις μου να εκτρώνονται.
Ολάκερος μετείχα στο θάνατο της ανθρωπότητας
και ενώθηκα με τη ζωή που κυοφορούσε.
Χάιδεψαν τα χέρια μου τα βήματα
που άφησαν οι ξεχασμένοι
και ο χρόνος σταμάτησε χωρίς ανάσα.
Συνεπαρμένος στο αδιανόητο αφέθηκα
στο συμπυκνωμένο φάσμα του θανάτου
που απαξιώνει τη ζωή κι άλλη ζωή της δίνει.
Σε τούτη τη γη ο χρόνος πλαταίνει
και τα πάντα εναλλάσσονται χωρίς σταματημό.
Κάθε που φέρνει γέννηση στη γη κάτι πεθαίνει.
Οικείο το χώμα της, τα χέρια βουλιάζουν,
ησυχάζουν, γεμίζουν ζωή,
αναβαπτίζονται στη μάνα γη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Κάντε το σχόλιό σας