Ονειρικό ταξίδι παράξενων ποιητών…

 Απόψε σκυθρωπός βημάτιζα, με σκέψη βυθισμένη,
σ’ ένα ταξίδι που ποτέ δεν έκανα.
Η ανάμνηση της απουσίας του, οδηγεί τα βήματά μου
στις σκουριασμένες ράγες ενός συρμού - στο χρόνο ξεχασμένο.
Είναι η στιγμή μου, σκέφτηκα, το όνειρο να ζήσω!
 Ελπίδα!
Το ξεχασμένο τρένο με προσκαλούσε σ’ ένα ταξίδι,
με μόνη συντροφιά τον ήχο και τις αμείλικτες εικόνες
 των τοπίων που θα προσπερνούσε, καθώς θα κυλούσε.
Υπόσχεση!
Μοναχικός επιβάτης με την καρδιά γεμάτη, ξεκίνησα.
Πρώτος σταθμός και παραμένω μόνος.
 Το μυστικό μου σκέφτηκα πως θα κρατήσω,
μέσα στον κόσμο υπάρχει ο δικός μου κόσμος,
 διαφορετικός, ταξιδευτής μιας άλλης εποχής.
Ονειρικός!
 Μα στον επόμενο σταθμό, μια άλλη ψυχή,
ποιήτρια ονειρική, είναι εδώ, είναι εκεί…
 Με βουτηγμένη ψυχή σε πηγάδια ποιητικά
και με απογυμνωμένη την ελπίδα ψάχνει κι αυτή τη φυγή!
 Επιβίβαση!
Συνταξιδιώτες μοναδικοί!
Θερμή πληγή η ηχώ της σιωπής κινεί την εμμονή μας,
δίχως κύμα και τα χιλιόμετρα μας ξεμακραίνουν.
 Σιωπή!
 Απέναντί μου, σιωπηλά και αόρατα,
χαϊδεύει το χαστούκι του έρωτά της, η «αγαπημένη μου»,
 κι εγώ, έκανα τη ματιά μου φωλιά για να μεγαλώσει η ψυχή της!
 Οι μεγάλοι έρωτες θέλουν μεγάλες ψυχές!
 Νοσταλγικό ταξίδι!
Προγονικά τα χρώματα γίναν πυξίδα
 που μας κατευθύνουν εκεί, μακριά απ’ τη βουή της πόλης
που ενσαρκώνονται τα όνειρα!
 Το τρένο σφύριξε… Κάπου στη Χαλκίδα.
Αποβίβαση!
 Χαθήκαμε εκεί που το άσπρο θανατώνεται!
 Εκεί που τα όνειρα τελειώνουν...
κι αρχίζουν τα ταξίδια!