Ο ήχος της μοναξιάς

 Μες την απόλυτη μοναξιά μου
χαρμόλυπα φτάνουν τα όνειρά μου,
 Είν' συντροφιά στη σιωπή μου- τον ήχο της σκέψης-
 στον παγωμένο χειμώνα καρδιά μου ν' αντέξεις!
Ψυχή που πονούσες, την αγάπη ζητούσες,
 μα της νυχτιάς τ' απρόσμενο αγέρι,
την παρέσυρε…
 Κι έσβησε στον ουρανό – έκπτωτο αστέρι!
 Θα 'ναι μια αγάπη στα κρυφά όνειρά μου,
θα συντροφεύει τις σκέψεις και την πληγωμένη καρδιά μου.
Κι όταν η άνοιξη λουλούδια θα φέρει,
θα πάρει τ' όνειρο, τον πόνο , τη σκέψη.
Η ψεύτικη αγάπη τίποτε δε θα αφήσει
 και στης καρδιάς μου τον πόνο λευκός κρίνος θ' ανθίσει!