Ώρες ώρες μού μαστιγώνουν το μυαλό
τα πορφυρά αντιφεγγίσματα των σκέψεών μου.
Στοχαστικά τα βράδια μου κυλούν στα χρόνια,
που η ανάσα μου αλώνιζε τα χαϊδεμένα λόγια.
Κάθε που η ψυχή μου πισωδρομεί στα περασμένα,
γυμνώνω ό,τι αγάπησα κι η μοναξιά μου τόπος.
Κοχλάζουν μέσα μου τα λόγια που μ’ αγάπησαν,
σωπαίνω, τρέμοντας, γαληνεμένη η κραυγή
κι οι σκέψεις μου με πλημμυρίζουν φλόγες!
Άδειασα στις σκέψεις μου, κι η φοβερή βουή τους
φαντάζει όνειρο ξωτικό στο μανιασμένο τώρα.
Σε ποιόν χρόνο άραγε να ζει το τώρα;
Ερήμωση στις σκέψεις μου
κι η λάμψη τους τυφλωτικό σκοτάδι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Κάντε το σχόλιό σας