Το πάθος της απαθούς ανάμνησης

 Βράδιασε,
 και η μορφή σου αγριοτριαντάφυλλο πορτοκαλή
 στο ηλιοτρόπιο της καρδιάς μου.
 Αναπόλησα,
τα βράδια που ήσουν φως στα σκοτάδια του έρωτά μου
 και η μαργαριταρένια σου ματιά μαγνήτιζε ό,τι εσύ κοιτούσες!
 Αναρωτήθηκα
αν τα χρόνια που σ' αγάπησα γίναν στιγμές,
ή οι στιγμές μαράθηκαν στη μνήμη της άσπιλης ελπίδας μου;
Πόνεσα,
υπερασπιζόμενος την ρακένδυτη μοίρα μου και τον ειρωνικό έρωτα
 που ζητιάνευα στις ονειροπολήσεις μου.
 Χάθηκα,
 στα ολέθρια συναισθήματα πηγαίων αναμνήσεων
και προσκύνησα την προσδοκώμενη εκπλήρωση των ονείρων μου.
 Ικέτευσα,
 να γίνει παρελθόν η φλογισμένη φαντασία μου
 και η νύχτα συνειδητά με αποκοίμισε.
Αναγεννήθηκα,
 σ' έναν απροϋπόθετο παράδεισο που οι αναμνήσεις και τα όνειρα
 έχουν την ίδια έξαρση- αίσθημα ματαιότητας.
Ξύπνησα,
 και η μορφή σου εφάμιλλη πνοή του παραδείσου…
 δε σου αρμόζουν χρώματα!
 Ξημέρωσε.
Η νύχτα με συγκλόνισε!
Είσαι ακόμη εδώ….