Ο Φόβος του τίποτε

 Αναζητώντας την αγάπη
στις άπειρες διαστάσεις
 του θεατρίνου χρόνου
, στο άπειρο των πάντων
 πόθησα τη σιωπή μου…

 Αγάπησα το τέλος του τίποτε
 και η σιωπή μου έγινε αρχή μου!
Φοβάμαι να κλάψω εμπρός μου
 τα κρυμμένα μου αισθήματα,
 μη χάσω ό,τι κερδίσω…

 Φοβάμαι τους απρόβλεπτους,
τους παθιασμένους στο μυαλό,
 που το κολασμένο τίποτε φαντάζει
 εφαρμοστό αμάρτημα
 έρωτος κερωμένου.

Τι πρέπει να κάνω; Δε βλέπω τίποτε!
Αν πιστέψω στο τίποτε, θα γίνω «θεός»!
Τα πάντα αλλάζουν κι εγώ γελασμένος,
γονατιστός παρακαλώ το απέραντο!
 Ω! με συναρπάζει ο λόγος…