Σπασμένες σκέψεις…

 Κάποτε ρώτησα ένα καράβι αν υπάρχει ζωή
 και κείνο μου απάντησε : «αν πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός,
τότε θα καταλάβεις γιατί σε κρατά στα ζωντανά Tου χέρια»!

 Απόψε, εν ώρα απόλυτης σιωπής, τα μάτια μου,
 χωρίς να το καταλάβω,
μέσα από το θολωμένο τζάμι κοιτούσαν ανυπόμονα
 το γέρικο καράβι…
Επιβεβαίωση της ύπαρξης, σκέφτηκα!
Γεννιέσαι ακατάπαυστα μέχρι η ύπαρξή σου
 να προσκυνήσει την ανυπαρξία.

 Καθηλωμένος σε στάση ικεσίας
 ατένιζα στο πέλαγος τα σπασμένα κατάρτια του καραβιού
 να χτυπάνε αλύπητα στον αφρό των κυμάτων
 και τον ερμητικό αγέρα να παρασέρνει
τα σχισμένα του πανιά σ' ένα ταξίδι αναγέννησης,
 ακούσιας μεταμόρφωσης.

 Πανομοιότυπα συντρίμμια και η ύπαρξη της ζωής.
Υπαρκτή πληγή που ανασταίνει την τραυματισμένη προσωπικότητα
που την δεσμεύει και ανασύρει τα σπασμένα κατάρτια της αγάπης
και τα εκτοξεύει εκεί που τα συναισθηματικά ρήγματα επιζητούν,
 στην ίδια την αφάνεια,
την αναπόφευκτα απώλεια μιας άλλης αναγέννησης…

 Τι μεγαλείο η ζωή, μας χαρίστηκε η αγάπη και μεις
 ακόμη - σαν ελεύθεροι ταξιδευτές -
την περιμένουμε σ' ένα πέλαγος
επικυρωμένων ελπίδων…