Έρωτας και θάνατος

 

Έρωτα,  ψυχήν όπισθεν

ημών κολλών πάλαι,

έμπροσθεν σου νυν παρίσταμαι.

 

Αόρατε εραστή, φωλιάζεις σεβάσμια

στα υπαρκτικά μας μονοπάτια

και για μια στιγμή μοναχική

ασκητικά εν ουρανοίς αυλίζεις.

Με  φρόνηση απόλεμη,

-ανεπτέρωτε έρωτα-,

εξαϋλώνεις την έρημο της ψυχής μας,

την αιχμαλωτίζεις με συναισθήματα

ελπιδοφόρα καταστροφικά

και την οδηγείς στην αιωνιότητα.

 

Ό,τι η αγάπη  υπερβαίνει,

στραμμένη προς το άγνωστο

το διαιωνίζει ο έρωτας

και κάπου εκεί πεθαίνει….

 

Και συ, Θάνατε, εκτρέφεσαι

απ’ την εκτεθειμένη ικμάδα

των ερωτευμένων  ψυχών.

Ύποπτε  ιεροκήρυκα της καταστροφής

δημιουργείς τρύπες στην ψυχή

και την αφήνεις να αιωρείται,

ώσπου μοιραία εξαϋλωθεί στην αιωνιότητα.

Έρωτα του θανάτου προσεγγίζεις με αγιότητα

την εμπειρία της ζωής, την εκφυλίζεις

και πασχίζεις εμμονικά,

να γευματίσεις ό,τι η αγάπη καρποφορεί.