Εκφυλισμένη αυταπάτη

Και πίστευα πως έχω χρέος ιερό
τον τόπο που με θρέφει να προσκυνώ,
μα, εγώ θρέφω τούτο τον τόπο
με τις σάρκες της ψυχής μου.
Λανθασμένη ευλάβεια
στον αναστεναγμό της εγρήγορσης,
της εκφυλισμένης αυταπάτης
που λεηλατεί τα αδιέξοδα.
Το να απουσιάζεις απ’ την ζωή σου
είν’ το εδώ μικρογραφία θανάτου!
Η αναμονή μου είν’ αμαρτία που με λερώνει
και μ’ οδηγεί στο πουθενά!
Τόσα αδιέξοδα γίνανε δώρα
δράση στον πόλεμό μου
που με φίλεψαν μολυσμένη διάρκεια!
Χαρίζομαι καταστροφή στον όλεθρο,
γκρεμίζομαι κάποιες νύχτες μοναχικές
και με διακριτική σεμνότητα
μου χαρίζω την αιωνιότητα!