Γυναίκα

 Στα ωκεάνια κτυπήματα του σκάφους της ζωής σου
 εκεί που οι αντοχές δεν έχουν αναπαλμό,
 στην εφησυχασμένη ψυχή σου
 κρύβεις τη σιωπή σου αμόλυντη γυναίκα.
 Κάθε φορά που διαμοιράζει αθέλητα την αγάπη σου
με υποτακτική παράκληση,
αδελφωμένα σε αγγίζει ο πόνος…
Γυναίκα
Ω, ηρωίδα με παλμό και με βαριά ευθύνη
 ανεύθυνοι «συνάνθρωποι» δουλεία σε χρεώνουν.
 Υφαίνεις φωλιές ανέλπιδες στη βία του θανάτου,
αιμορραγεί σαν λάβαρο η ακριβή αγκαλιά σου
 και μας ματώνεις….
Στις ραγισμένες σιωπές του φόβου
αυτή τη μέρα τη γιορτινή
εμπλουτίζει αγάπη το έδαφος της ανθρωπότητας
 και θρηνεί ο Θεός μαζί σου,
για την αγάπη που ’δωσες σε ξένο αποδέκτη.
Γυναίκα, μάνα μοναδική,
αυτή τη μέρα της μοναξιάς που τα παιδιά
 εγνώρισαν τη γύμνια της αγκαλιάς σου
και σαν προσευχή γάλα στα χείλη τους έσταξες
 απ’ το αγνό κορμί σου,
 φτερά λευκά της καλοσύνης σε έντυσε ο Θεός,
διάχυτη σαν άνεμος,
σαν εκκλησιά σε λειτουργιά
να ισορροπείς αγάπη.

Ανατέλλων αγάπη

 Τόσα και τόσα άστρα μέτρησα σε ανατολές
 που διαπέρασαν την επιφανειακή
 λάμψη της προσδοκίας μου,
 και εντούτοις, πολέμησα ενάντια
 στα ξεθωριασμένα μου «θέλω»,
μη γνωρίζοντας από κόλαση και παράδεισο,
 μέχρι που γνώρισα το βλέμμα της προσδοκίας μου.
Απέραντη αγάπη !
 Μόχθησα για δαύτη και ο ερχομό σου
 έγινε φάρος στη νύχτα των αιώνων μου!
 Τούτες τις μέρες γεμίζει το είναι μου
και το «υποφέρειν» μια εμπειρία
στην ρημαγμένη μου ψυχή.
Απέραντη αγάπη μέσα στην λάμψη σου
 που το άγγιγμά σου γίνεται πύλη
 στου παραδείσου τον ουρανό!  

Στα καλντερίμια τ’ ουρανού

Εκεί, στα καλντερίμια τ’ ουρανού
 που ο θαυμασμός γεφυρώνει τις ταραγμένες ψυχές,
 εκεί, που η αστροφεγγιά μυρώνει
 την μοναξιά της αγάπης της,
δραπετεύουν τα όνειρα να αράξουν
 στο βάλτο των παθών.
 Καμιά διαφυγή!

 Ταξιδευτής στα καλντερίμια τ’ ουρανού
 εκεί που σκοντάφτουνε τ’ αστέρια,
 υφαίνω την ελπίδα μου
για να βρεθώ -χωρίς πνοή-
 στα αρμυρισμένα κύματα,
στου φεγγαριού τα χέρια.

Ταξιδευτές στα καλντερίμια τ’ ουρανού,
ενίοτε, αισθάνομαι πειρατής
που ακονίζει το σπαθί του να μαγνητίσει
 τις διαμαντοστολισμένες αστραπές του δειλινού!
 Σφραγισμένα τα μάτια,
 πλημμυρίζουν διλήμματα
και ένοχα βυζαίνουν την πνευματική
κληρονομιά της ανθρωπότητας!

Άρτιο δώρο

Θέριεψε απόψε ο ουρανός,
 αραξοβόλισε στη στράτα του ολόγεμο φεγγάρι.
Αμφίδρομα τα σύννεφα το προσκυνούν
 και το ιππεύουν δώρο να μου το στείλουν,
 -σαν κάτι απόψε να γιορτάζω-.
 Σαν οπτασία, σαν αστραπή,
σαν αλειτούργητη ευχή που ταξιδεύει λυτρωτικά
ν’ αναπαυτεί στ’ άρμενα των αιώνων.
Απλώνω τα χέρια μου και τ΄ ακουμπώ
 ουράνια οπτασία,
 δώρο γλυκό σαν προσευχή,
που γεφυρώνει τους χτύπους της καρδιάς μου
 κι απόψε γεμίζει την άδεια μου ζωή!
Στέκω γυμνός στο κάλεσμα,
στο μάγεμα τ’ απείρου
κι είν’ οι ευχές σας πινελιές
 στον πίνακα του κόσμου.
Άρτιο δώρο -γοητευτικής αθωότητας-
 που ακουμπά εσάς που αγαπάω!

Εξομολόγηση

 Υπάρχουν στιγμές που η ψυχή μας πονά
κι είναι οι ενοχές κύμα αλμυρό.
Αόρατοι θεατές του εαυτού μας
ψηλαφούμε την τύχη παιδαριωδώς
και στην αναγέννηση υπολογίζουμε αξίες.
Μοιάζει η καρδιά μας γη που διψά
και θλίβεται, γεννιέται, πεθαίνει
απέναντι στο αόρατο βρίσκεται μεθυσμένη.
 Μοιάζουμε βάρβαρα φαντάσματα
 στην αστείρευτη πραγματικότητα του χρόνου.
 Εξομολόγηση, δικαίωση των ενοχών!
 Πρόφαση για σπαραγμό ζητούμε συγχώρεση,
 καθάριο φως μας προσπερνά και χάνεται
 σκιώδεις εικόνες ηθικής στα βλέμμα των άλλων.
Διεφθαρμένοι σε μια αέναη ροή ηθικής παρακμής
 εκδικούμαστε των κενών μας το εφικτό.
Στην άρνησή μας να ταπεινωθούμε, ναυαγούμε.
Παντοδύναμε, ελέησόν μας!

Πνιγμένες κραυγές

 Χρόνια βασανίζω τη συνείδησή μου
 στο αδιανόητο μεγαλείο της ποίησης.
Υποταγμένος στην αιωνιότητά μου
αρδεύω ματαιοδοξία
 να ευφρανθούν οι οδύνες μου!
 Στον αμφίβολο σπαραγμό μου
διατυμπανίζουν ενοχές,
 πνιγμένες κραυγές…

 Στη σκιά του Γολγοθά μου ζητώ συχώριο,
είμαι ο εκλεκτός αλλά μου λείπει η χάρις!

 Πνιγμένες κραυγές εγκλωβισμένες σε λέξεις
 γυρεύουν ανάσταση απ’ τα υπόγεια του Άδη.
 Κραυγές που διαιωνίζουν τη μνήμη…
Διαποτισμένες αλήθειες με ερημώνουν!
 Κι όμως… συνεχίζω να υπάρχω!
Υπάρχω στις επιλεκτικές μου κραυγές
 και συλλογίζομαι την άρνησή μου να σιωπήσω,
μα με τις κραυγές μου αγγίζω το Θεό!

Διακηρυγμένες σιωπές

 Πόση ψυχή να ξοδέψω για ό,τι αγάπησα
στις διακηρυγμένες σιωπές του λόγου;
 Έχουν ένα λευκό ένδυμα αυτές οι σιωπές,
νέφος σκιάς, σπερματικό όνειρο
στο ιδανικό τέλος του υπάρχειν…

 Δεν υπάρχει μοναξιά στην σιωπή,
τη συντροφεύει η ορμή της στιγμής…
 γεύμα ανέραστο που ενεργεί ασφυκτικά
 το ψιθύρισμα τ’ αγέραστου ανέμου,
 στη διατήρηση του θανάτου.

 Διακηρυγμένες σιωπές με πολεμούν,
 κλειδώνουν αγάπες που λείπουν
 σ’ αναστημένους ουρανούς.
 Στη μοναξιά που με κρατούν
 ζω τη στιγμή στη νοσταλγία της σιωπής!

 Νοσταλγικές ερωτικές οπτασίες
 στην αέναη επιδίωξη της ζωής!