Φοβάμαι

 Κάθε που βραδιάζει
φλερτάρω με την ταπείνωση
 και θα ‘θελα να σας ζητήσω
 να μου πείτε πως μ’ αγαπάτε,
 αλλά φοβάμαι….
 Μήπως με πείσετε ότι υπάρχω!

Αποκαθήλωση

Τούτες τις άγιες ώρες
 -κάτω απ’ το θόλο τ’ ουρανού-
 θωρώ το φωτοστέφανο του Κυρίου
 και βλέπω μπροστά μου
 την προσωρινότητα της ανθρώπινης ύπαρξης
 στο μεγαλείο του θανάτου!
 Αναζητώ στην ανθρωπότητα
 αλύγιστους ώμους, για να βαστάξουν
 τα κομματιασμένα πάθη της ψυχής μου!
Αχ, τι καημός.
Τούτη την ώρα αποκαθηλώνω
 τους πόνους της ψυχής μου
 και στα λερωμένα μου χέρια
 σηκώνω το φως της αιωνιότητας!
Ω, Θεέ μου!
 Απόψε αποδομώ τα πάθη μου,
καθεύδω νεκρός, περίλυπος
 και σαν ξημερώσει,
 -σαν τον Ληστή-
στις άκρες των καρφιών μου
 ζωγράφισέ μου την αιωνιότητα!

Απαίτηση

 Το τραγικό δεν είναι να πεθάνει κανείς
, μα όσο ζει, να βρει τον αφηγηματικό θόλο
για να στεγάσει τη ζωή του.
 …ας το ονομάσουμε αγάπη,
ή ποίηση.
 Μα η αγάπη, μάτια μου, και η ποίηση
 σπάνια στεγάζονται επί τον ίδιο θόλο.
Μα, εγώ, θα επιμείνω…
στους εξιδανικευμένους
 έμμετρους και πεζούς ύμνους
 που κολακευτικά φωτοστεφανώνουν την ποίηση.
 Εγώ, ζωή μου, δεν γεννήθηκα για να κερδίσω,
 είμαι ο κερδισμένος
κι απόψε θα ξαπλώσω ήρεμα
 στου θόλου μου το κρεβάτι
 και θα απαιτήσω
 τη μυστική εμπειρία της αγάπης σου!

Άκλαυτες μνήμες

 Μέσα στη βαθειά σιωπή των αιώνων
 νοιώθω τον εαυτό μου μικρό,
νοιώθω χαμένος
και λίγο ντροπή,
για λερωμένους έρωτες
 που γέλασαν την ψυχή μου.

 Τούτες οι μνήμες ακατανόητες,
 στα βάθη τ’ ουρανού
 πλημμυρισμένες αγωνία
βρίθουν σιωπές…
 Βυθίζομαι στα όνειρά μου
 με μόνη σωτηρία το ακατανόητο.

 Αλώβητος στον ποιητικό μονόλογο
της νοσταλγίας μου εμψυχώνω
τις άκλαυτές μου μνήμες.

 Γυμνό σώμα

 Μόνο αυτό προσπάθησα να μάθω…
 Πόση, άραγε, ψυχή χωράει σ’ ένα σώμα;
Αυτό το σώμα ανίχνευσα
 μόνο για την ψυχή του.
Κι αν ακουμπούσα την ψυχή του
 και γινόμουν για λίγο έρωτας θεός;
Μα, πώς δεν το σκέφτηκα;
Αυτή τη στιγμή της αλήθειας
θα ήμουν παιδί του Θεού
κι αυτές τις αναπόδραστες νύχτες
 που το μυαλό μου θα αλητεύει
 στην εξορία του τίποτα,
 θα εκλιπαρούσα τις σιωπές μου
 στις μέρες του τίποτα
-που τα μέσα μου βούλιαζαν-
να πεθαίνουν,
 χωρίς να ζητούν ανάσταση.
Πιστός στις αρχές μου
 για της ψυχής τον έρωτα
 έμεινα ξεχασμένος
 στο καρτέρι της αιωνιότητας.

 Πώς να αμυνθώ;

 Αθάνατα αρωματισμένος
 με άρρητη ευωδία,
 ο έρωτάς Σου Κύριε.
 Πώς να αμυνθώ;
Στη στιγμή της αλήθειας
τα πάθη ξεθώριασαν.
Εντός της αιώνιας αλήθειας
 αναζωογονεί τις αδυναμίες μου
η πνοή της Ζωής Σου…
αναπόφευκτη εμπειρία!
 Στα άγνωστα βάθη μου φτερώνει ο έρωτας,
ακατανίκητη ελπίδα με καθηλώνει,
 -στο πρόχειρό μου τίποτα-
κι αναρωτιέμαι,
τούτον τον έρωτα πώς να αντέξω;

 Στη φλόγα του έρωτα

 Ανάβει μια φλόγα άυλος
 δροσίζουσα εραστές.
Στο πείσμα ακτίστου χάριτος
 σκιάζει η ζωή τη μέρα.
Νύχτα στο δρόμο των εραστών
 λάμπει η σταυρωμένη αγάπη,
 εκπορευόμενη, ψυχές για να συντρίψει.
 Στη φλόγα του έρωτα, της αναζήτησης
 θριαμβεύουν οι εραστές του Χριστού.
 Βουλιάζουν στο μηδέν της ζωής
και στα Ωσαννά εξαγοράζουν εγκώμια.
Στη φλόγα της αιωνιότητας γίνονται χλεύη,
στο τώρα του τίποτα λαχταρούν τη σιωπή.
Έχει μια αίσθηση η φλόγα του έρωτα
 σε κατακλύζει με άπειρο
στην αγκαλιά του Χριστού!