Δεν είσαι εδώ

 

Δεν είσαι εδώ, κι ανθίζει,

ευλαβικά, τριγύρω μου η αγάπη.

Με ξεγελούν τ’ ατέρμονά μου πάθη,

-ως τρέλα αναγκαιότητας-

κι εγώ αντιστρατεύομαι,

μαχόμενος  τους δαίμονές μου.

 

Στο γεφύρωμα της ύπαρξής μου

μ’ αγνίζει το μυστήριο της αγάπης,

αόρατα μ’ αγκαλιάζει αναδρομικά

η ποιητική μου έμπνευση,

που ταξιδεύει σαν σύννεφο

σε ηλιόβγαλτους φθινόπωρους.

 

Δέχτηκα τόσους θανάτους,

όσες και οι ομορφιές

που μυσταγώγησαν αμυδρά

τ’ αντίκρισμα της αγάπης,

και θα ζήσω άλλους τόσους θανάτους,

όσες κι οι αναστάσεις,

που ακατηγόρητα

θα σταυρώνουν σταδιακά

την καρδιά μου.

 

03/05/2023

 

Αιθέριο λουλούδι

 

Αιθέριο λουλούδι έχεις στα μάτια σου

του κόσμου την θωριά, λικνίζεσαι,

σαν νότα σε παρθενική κιθάρα,

και κάπου-κάπου νιώθεις

πως σε κατακλύζουν ενοχές.

 

Στροβιλίζεσαι σαν φύλλο μοναχικό

 κι αδιόρατα η προσμονή

 πλέκει στα χέρια σου τη μνήμη

και την ψυχή σου αγγίζει ένα φτερό,

ραγισμένου αγγέλου που επαγρυπνεί!

 

Προσμένοντας   τις καταιγίδες  τ’ ουρανού

μυσταγωγείς θλιμμένες λογικές.

Άσαρκος χρόνος, που φθείρεται,

τρίζει τη σιωπή σου

σε φεγγαρόφωτα μονοπάτια.

 

Σ’ αυτά τ’ άγρυπνα μονοπάτια

που έβγαιναν τα φώτα της προσμονής,

έκαιγες τις νύχτες σου με προσευχές

και η ψυχή σου ταξίδευε,

σε τόπους που δεν έζησες ποτέ.

 

Αιθέριο λουλούδι, δείπνο εσπερινού,

μέσα στα μάτια σου ανθίζουν

 έρωτες, διάτρητοι από φως,

έχεις τον ουρανό στην αγκαλιά σου   

και μόνο οι άγγελοι γονατίζουν μπροστά σου!

 

 

15/05/2023

 

Φοβάμαι

Φοβάμαι, να ζήσω το σήμερα που ξεκινά.
 Φοβάμαι, μη και στη λήξη μου ζητήσουν να διαγράψω το χτες.
 Σήμερον ο Χριστός προβάλλει ως επιθετική αγάπη
 για την επικράτηση της ελπίδας!
Σήμερον φοβάμαι το πάθος της έγκλειστης απάθειας,
μια πληρωμένη απραξία στο διηνεκές του χρόνου…
Σήμερον μου επιβάλλουν να φοβάμαι
 τη συμμετοχή στο θάνατο του Υιού,
 με το φόβο του θανάτου του ιού.
 Φοβάμαι, αλλά νωπιάζει στην μνήμη μου
εκείνη η αποφράδα νύχτα της Γεσθημανή.
Κι όμως, στους φόβους μου κρατώ πανωσκέπασμα
τους θρόμβους αίματος στο άγιο Του κορμί!
Παρόλο που φοβάμαι,
μυσταγωγώ το αύριο,
που θα λαφυραγωγηθεί ο Άδης
και η ζωή θα ξεκινήσει απ’ την αρχή!

Φοβάμαι

 Κάθε που βραδιάζει
φλερτάρω με την ταπείνωση
 και θα ‘θελα να σας ζητήσω
 να μου πείτε πως μ’ αγαπάτε,
 αλλά φοβάμαι….
 Μήπως με πείσετε ότι υπάρχω!

Αποκαθήλωση

Τούτες τις άγιες ώρες
 -κάτω απ’ το θόλο τ’ ουρανού-
 θωρώ το φωτοστέφανο του Κυρίου
 και βλέπω μπροστά μου
 την προσωρινότητα της ανθρώπινης ύπαρξης
 στο μεγαλείο του θανάτου!
 Αναζητώ στην ανθρωπότητα
 αλύγιστους ώμους, για να βαστάξουν
 τα κομματιασμένα πάθη της ψυχής μου!
Αχ, τι καημός.
Τούτη την ώρα αποκαθηλώνω
 τους πόνους της ψυχής μου
 και στα λερωμένα μου χέρια
 σηκώνω το φως της αιωνιότητας!
Ω, Θεέ μου!
 Απόψε αποδομώ τα πάθη μου,
καθεύδω νεκρός, περίλυπος
 και σαν ξημερώσει,
 -σαν τον Ληστή-
στις άκρες των καρφιών μου
 ζωγράφισέ μου την αιωνιότητα!

Απαίτηση

 Το τραγικό δεν είναι να πεθάνει κανείς
, μα όσο ζει, να βρει τον αφηγηματικό θόλο
για να στεγάσει τη ζωή του.
 …ας το ονομάσουμε αγάπη,
ή ποίηση.
 Μα η αγάπη, μάτια μου, και η ποίηση
 σπάνια στεγάζονται επί τον ίδιο θόλο.
Μα, εγώ, θα επιμείνω…
στους εξιδανικευμένους
 έμμετρους και πεζούς ύμνους
 που κολακευτικά φωτοστεφανώνουν την ποίηση.
 Εγώ, ζωή μου, δεν γεννήθηκα για να κερδίσω,
 είμαι ο κερδισμένος
κι απόψε θα ξαπλώσω ήρεμα
 στου θόλου μου το κρεβάτι
 και θα απαιτήσω
 τη μυστική εμπειρία της αγάπης σου!

Άκλαυτες μνήμες

 Μέσα στη βαθειά σιωπή των αιώνων
 νοιώθω τον εαυτό μου μικρό,
νοιώθω χαμένος
και λίγο ντροπή,
για λερωμένους έρωτες
 που γέλασαν την ψυχή μου.

 Τούτες οι μνήμες ακατανόητες,
 στα βάθη τ’ ουρανού
 πλημμυρισμένες αγωνία
βρίθουν σιωπές…
 Βυθίζομαι στα όνειρά μου
 με μόνη σωτηρία το ακατανόητο.

 Αλώβητος στον ποιητικό μονόλογο
της νοσταλγίας μου εμψυχώνω
τις άκλαυτές μου μνήμες.