Το τελευταίο δείπνο

 

Στην απουσία της σιωπής σου

οι χτύποι της καρδιάς μου γίναν χορδές,

απόψε με την σκέψη σου

ακούμπησέ με…

και σταμάτα στο Λα Μινόρε,

-κάτι σ’ αυτό μας ενώνει-…

Πότισε με νότες τον πειρασμό,

να μη θυμάμαι,

νανούρισέ μου τις ελπίδες

κι αν κατά βάθος  τυραννιέσαι,

φύγε, πριν ξημερώσει!

 

Αυτή τη νύχτα προδομένος

από την συνείδηση της ενοχής μου

βυζαίνω την αγάπη σου

αλλοιωμένη από το μυστήριο της απόστασης.

Θα φιλήσω τον αέρα που ανάσανες,

θα δειπνήσω τον έρωτα της ψυχής σου

από την μέση και πάνω,

θα καταλύσω ερωτικές αναμνήσεις,

που αφήνουν μια γεύση από δάκρια,

κι ας είναι αυτό το τελευταίο μου δείπνο!