Ίσα που προλαβαίνω

 Στο ρεὐμα του κόσμου, αντίθετα
 σ ’ό,τι με ορίζει, ίσα που προλαβαίνω
 κάτι να γράψω…
να σου το δώσω μοναδική μου ζωή!
Προαίσθηση συνάντησης
 στα βρόμικα πεζοδρόμια
μιας απρόσωπης πόλης.
 Εδώ σ’ αυτά τα στενά σοκάκια
 κυνηγάει ο θάνατος τη ζωή.
Ίσα που προλαβαίνω να του ξεφύγω
και του ξεφεύγω γιατί κοιτάω αυτόν.
 Σ’ αντίθετα τρένα ταξιδεύεις ζωή μου
 που συναντιούνται στον χρόνο
και νικάνε τον θάνατο μες τη ζωή!
Αντίθετοι δρόμοι και για σένα ζωή μου
 χαϊδεύεις τον θάνατο και ο χρόνος πνοή.
 Σου είμαι ευγνώμων που δεν με δικάζεις
 κι αν νοιώθεις μόνη, γυμνή στην ζωή,
 εγώ έχω φίλους που σ’ αγαπάνε,
ντύσου τον χρόνο, ο χρόνος είναι ζωή!

Άλλη μια νύχτα

 Άλλη μια νύχτα που πρέπει να ζήσω
 και να πεθάνω πριν την αυγή.
 Τούτη τη νύχτα σπαταλώ τις άμυνές μου,
λιτή ζωή μου, στην λογική του παραλόγου
 σου χαρίζω γεύμα τις ενοχές μου!
 Άλλη μια νύχτα το απρόσμενο
 με οδηγεί στο απόσπασμα.
Ασήμαντη αλήθεια, σε ανταλλάσσω
στο ψεύδος του υπάρχειν.
Απατηλές εικασίες η χαρά του πάθους,
σε ξεγυμνώνουν και σε στεφανώνουν
με τα αγκάθια του λάθους.
Ωχ! Δεν είμαι εγώ,
 εγώ είμαι το λάθος;
Όχι! Εγώ είμαι ο άλλος …
 εγώ είμαι φωτιά που καίω μέσα μου,
 καίω γι’ αυτούς που δεν αγάπησαν
 και σαν ξημερώσει,
αναγεννιέμαι στις στάχτες μου!

Το πάθος της φυγής

 Εδώ, κάπου ανάμεσα
στα ερείπια της ψυχής μου
 λάμπουν κομμάτια της ομορφιάς σου!
 Σπασμένες μνήμες
 στο φως της ανθρωπότητας,
 ό,τι απέμεινε!
 Αποχώρησες, παίρνοντας
αυτό που είχες,
 όχι αυτό που σου χαρίστηκε.
 Μετέβης στο σκοτάδι,
για να εκτιμήσεις το φως
κι εγώ, παρόν στο μέλλον σου!

 Όλα είναι ένα λάθος
στο πάθος της φυγής!
 Μια στιγμή στο χρόνο μου
 -βούλιαξα στη σιωπή-
η απουσία σου πληγή
άγγιξες το κορμί μου!
 Μαύρο το φεγγάρι θρηνεί,
σαν μαύρο ατσάλι με πολεμά.
Δε με λυγίζουν οι θρήνοι,
 στην ψυχή μου υπάρχει ομορφιά!
 Κάθε κομμάτι συμβιβασμός,
 λάμπει στα σκοτάδια μου
το δικό σου φως!

Χρόνος

 Χρόνε, αλλοίωνα της φύσης
στην πλάτη μου ακουμπάς τη μέθη σου,
 με λιγοστεύεις.
Μου φθείρεις τη νιότη,
 την ομορφιά!
Η δύναμή σου υποβλητική
 το δρόμο μου σκιάζει.
Συγχωροχάρτια στο χρονοντούλαπό σου
οι αναμνήσεις μου…
 με πονάς!
Πώς να σε ορίσω;
Πάροικος στο παρόν τα έσχατα ζητάω!
Το κάθε λεπτό μου κάνεις παρελθόν
και συ γενάρχης του παρόντος
 με εξουσιάζεις.
Χρόνος υπάρχεις πριν απ’ το χρόνο!
Σταματημένος ταξιδευτής
 στον ίσκιο σου ακουμπάω.
Στην κόψη του παρόντος
ορίζεις το αύριο…
μου δίνεις ελπίδα – αναμονή.
 Κι αν σταματήσεις;
Θα αφήσω πίσω τη φθορά.
Θα μεταβώ στο αύριο,
που πάντα εμπρός μου είναι.

Αδιάβλητο πάθος

 Σήμερα πέταξε η ψυχή μου
στο άπειρο…
χαρμόλυπα αισθήματα
απρόσμενης παρουσίας…
 Πώς να ανατρέψω το τώρα;
 Πώς να ξεγελάσω την ψυχή μου;
Δε νοιώθω το χρόνο μου,
αληθινή χαρά η πονεμένη στιγμή!
 Αχ! Τι θησαυρό έχει η ματιά σου
 για όποιον σε νοιώθει!
Ήσουν καράβι
στα μακρινά μου ταξίδια
 και σήμερα έγινες λιμάνι μου!
Χάθηκα ακόμη μια φορά
στον ατέλειωτο ωκεανό της ματιάς σου,
χωρίς να αντικρύσω στεριά να αράξω…
 Κάθε που βραδιάζει ,
 μυσταγωγώ τα περασμένα
 και η καρδιά μου νοσταλγικά
 γυρεύει να ξεχασθεί,
σαν να μην υπάρχει!

Φυγή
 (η απολογία του τέλους)

 Τούτες τις μέρες συλλογίζομαι τη φυγή
 και μια νοσηρή δύναμη με αφοπλίζει.
 Ανήσυχος στην παρακμή του τέλους
 χάνομαι στο περιθώριο της σιωπής
 στην αθανασία των χρόνων της στιγμής.

 Καθαγιασμένη τούτη η σιωπή
 μάρτυρας στο παρηκμασμένο « γιατί» της φυγής.

 Σβησμένες εικόνες τα χρόνια του χτες,
 σκιές ψευδαίσθησης που χάνονται
στο θολωμένο παράθυρο του χρόνου.
Τούτες τις μέρες αθροίζω τις σκέψεις μου,
 εκθρονίζω το τέλος για μιαν άλλη αρχή.

 Δαπανημένες στιγμές τα χρόνια που έφυγαν,
 στο αιωρούμενο αύριο εξωθώ τη φυγή.
 Στοχαστικά τις νύχτες με παρασύρει η φυγή,
 αφηρημένα στοχάζομαι έναν άλλο δεσμό,
 μυστήριο αόρατο των δικών μου σιωπών.
Στη φυγή μου εισβάλλουν ρημαγμένες πληγές,
ξεθωριασμένα όνειρα αναμνήσεις του χτες.

Λευκή σελίδα

 Μουτζούρες σε λευκό χαρτί το χτες,
μοιράστηκα σ’ αυτά που έχασα…
Το άλλο μου μισό ασύλληπτο κακό,
 στο δρόμο της καρδιάς μου
 σκοτεινός ουρανός.
Σκιά του εαυτού μου, να χάνεσαι…
 Θύμησες, τα περασμένα παγώνουν,
κι οι αναμνήσεις πεταμένες αλήθειες
 ξεθώριασαν!
Απόψε ξημερώνει η μέρα μου
 κι εγώ αναπροσδιορίζομαι.
Θαυμάζω το τίποτα και τη διάρκειά του.
Κιτρινισμένο χαρτί το κουρασμένο χτες
αδράνησε στην μνήμη μου,
 στην λιγοστή ζωή μου!
Ξαναγεννιέμαι απαλλαγμένος
σε τόπο άγνωστο,
 εύθραυστη μοίρα το αύριο,
 λευκή σελίδα, απ’ την αρχή
να ξαναρχίσω…