Ένας – κανένας

 Γονατιστός ικέτευσα, Αυτόν ,Τον μέγα Ένα,
να μου φωτίσει το σκότος του μυαλού
 για να μπορέσω, ο δυστυχής,
 να διακρίνω τις αλήθειες της ψυχής!

 Και είπα: Δεν με νοιάζει, ας γίνω κανένας…
Με αναζήτησα στα σπασμένα μου κομμάτια
 και ένοιωσα στην ερημιά της απουσίας μου
πως είμαι ο ένας.
Και ο εαυτός μου που με πονά, μου είπε πικραμένα:
 «Ο ένας είναι αυθύπαρξη, ισούται με κανένας!»

 Σαν μετανάστης βρήκα μεγάλες αγκαλιές,
 τις βάπτισα αλήθεια, να πάψω να είμαι ένας.
Σπάσαν σαν κρύσταλλα φθηνά,
 χάθηκαν μες τη φθορά
 κι έμεινα, ένας –κανένας!