Ω, Ποίηση

 Ω, ποίηση! Φλογερός έρωτας
 συνδιαλλαγής των λόγων,
 ελλειπτικοί στο αυτεξούσιό του
 γυρεύουμε συμμετοχή.
Για να ‘χει αντίκρισμα ο λόγος,
 χρειαζόμαστε το άλλο μέρος,
 το ποθητό αντίκρυ,
την αντανάκλαση της προσμονής μας.
Στην προχειρότητα της χαράς
 της απόλυτης δημιουργίας,
ασκητεύουμε στην περιστασιακή λύπη!
 Αυτό είναι ποίηση, να λογομαχούμε μυστικά
 αμφισβητώντας τις δικές μας αλήθειες.
 Φυλλομετρώντας αποδοχές
και με τον φόβο να λησμονηθούμε,
 γράφουμε λόγους να ολοκληρώσουμε κενά.
 Προορισμένοι έξω απ’ την έμπνευσή μας
υποτασσόμαστε αισθητικά.
 Ω, ποίηση! Αν μας λείψεις ως προοπτική
 της εξωτερικής συμμετοχής,
δεν θα υπάρχει ολοκλήρωση.
 Στα αποκαΐδια σου ξεπροβάλλει ελπίδα
και διανοίγουν οι λόγοι ποιητικούς στοχασμούς.