Συγγνώμη

 Φυλακισμένος στη δική σου συγγνώμη
 βυθίστηκα κι αυτή τη νύχτα στη μοναξιά.
Στις διαλυμένες μοναξιές
 κρατώ εικόνες που σε θυμίζουν.
 Αλλιώτικος πόνος, άγγελέ μου,
 οδυνηρός…
Πόση λύπη είχε η συγγνώμη σου, μάτια μου!
Σε ξένα μάτια έψαχνα την αγάπη,
μα η αγάπη του κόσμου φωλιάζει στο βλέμμα σου!
 Φλεγόμουν για να νικήσω τον πόνο,
 για να νικήσω την ενοχή!
 Με καταδίκασες ερήμην
 εξόριστο στην φυλακή της αγάπης σου!
 Φωτιά στη στράτα μου η σιωπή
 κρατώ την ενοχή, την μνήμη,
για σένα να απομονώνω πληγές
τις νύχτες που νοιώθεις μόνη!
 Έκανες την συγγνώμη σου ανάγκη
και σκότωσε την αυγή της ψυχής μου.
 Μα πώς μπόρεσες, με μια συγγνώμη,
να σβήσεις την ενοχή της αγάπης;
Αιμορραγούν παρήγορα οι σκέψεις μου,
 μαρτύριο ανθρώπινο
κρυμμένο σε ματωμένες νύχτες.
 Θυμώνω που με αγαπάς στην άρνησή σου
 και κρατάς συγγνώμες
 στα βουρκωμένα σου μάτια!