Κληρονομιά

Ακροβατώ στην κόψη των λέξεων
-κληροδοτήματα στην ανθρωπότητα-
και με μεθά η νικοτίνη που έχουν εμποτισθεί.
Με πνίγει ο καπνός των τσιγάρων
μα ειν’ συντροφιά μου στην κάμαρά μου.
Φτερουγίζουν οι λέξεις, ελευθερία ζητούν
και 'γω, ανήμπορος να πετάξω
πρέπει να βιαστώ, πρέπει να γράψω,
να τις αφήσω κληρονομιά.

Οφείλω έναν ύμνο για τα γραφόμενά μου,
να αναστήσει εμένα όταν χαθώ!
« Άγνωστος καλλιτέχνης», θα πουν…
«τον παρέσυρε η παρακμή του πλήθους…»
Κληρονομιά μου στο επέκεινα
θα μοιάζουν οι στοίχοι μου
ύμνος στην ανυπαρξία.
Τι ειρωνεία,
να είμαι ευλογημένος στην καταδίκη μου!