Κάθαρση

Αδειάζω τις μουτζούρες του μυαλού μου,
αποδεσμεύω ενοχές, μα πάλι κάτι μένει.
Πεισματάρικα τούτα τα λόγια,
βουλιάζουν μέσα μου να καθαρθούν.
Βαρέθηκα όλα τούτα τ’ αδύναμα,
τα σκοτεινά πρωινά τ’ ασήμαντα ,
που μου αιχμαλωτίζουν το « τίποτα»,
των πράξεών μου το «ποτέ».
Κι είν’ το μυαλό μου ολόγυμνο,
μουτζουρωμένο κάλπικες ενοχές
που ανάβει μέσα του ακόμη η φωτιά
που καίει τις θύμησές μου!
Μνήμη θανάτου σε μαύρο φόντο
κάτω από καπνισμένες τοιχογραφίες
τα κρίματά μου ζητούν την εξιλέωση!
Έκθαμβα απομεινάρια τούτες οι ενοχές,
στις αγρυπνίες της ζωής
ζητούν την κάθαρσή τους. .