Εφύμνια, πριν την μετάβαση

Χρόνια τώρα ζω στα στενά όρια της φυλακής μου!
Ακονισμένα μαχαίρια τα χρόνια μου,
σε ξένο τόπο νιώθω ξένος.
Μονολογούσα στον εαυτό μου
-χωρίς σκοπό- να νοιώσει τον κόσμο,
να τον ακουμπήσει, να τον κρατήσει…
μα ο κόσμος άκοσμος, μοναχικός,
βυθισμένος στο έρεβος της ανυπαρξίας του…
Κι έμεινα εδώ, στα χρόνια που πέρασαν,
αφοσιωμένος για τους άλλους να ζήσω.
Δίχως αέρα ανάσαινα τη ζωή,
κοιτούσα εμένα στα μάτια
και δεν έβλεπα την ψυχή μου να σφαγιάζεται!
Πότε κλαίω, πότε θυμώνω με τον εαυτό μου
και σπάνια λυπάμαι για μένα.
Λυπάμαι τους άλλους που δεν υπήρξαν ποτέ.
Χάθηκαν στην μετάβαση,
εκφυλίστηκαν σε ελεύθερα ψεύδη
για να γιατρέψουν τον πόνο.
Νεοφώτιστοι στην ακόρεστη μοναξιά τους,
προβάλλουν εφύμνια ελπίδα…
μετάβαση,
στον αναστεναγμό της ρουτίνας
στο είναι της ηδονής,
στο τέλος του άγνωστου!