Τις Κυριακές υπάρχω

Να δραπετεύω κάθε στιγμή
σαν να ‘ναι η ζωή μου Κυριακή!
Πολίτης του κόσμου- ταξιδευτής-
να ζω, να είμαι εκεί, που κάθε μέρα
 χαράζει Κυριακή!
Μαρτυρικός σταυρός η αναμονή.
 Μουντές οι μέρες, ανέγγιχτες,
χτυπούν στο στήθος μου το τίποτα.

 Περνούν οι μέρες νωχελικά, αλλιώτικα
 και έχω έναν λόγο της Κυριακές,
στοχαστικά τα χέρια μου να ζευγαρώσω!
 Τις Κυριακές γεννιούνται μοναχά
 τα λόγια στην ψυχή μου, κι εγώ,
 σπαργανωμένος τη φλόγα της χαράς ,
ονειρεύομαι σπασμένους ουρανούς,
βαμμένους στο πορφυρό της δόξης!

 Τις Κυριακές δεν έχω ανάγκη να σκεφτώ,
 δεν έχει θέλημα υπαρκτό κανένα η ζωή μου,
 κρατώ τον Έναν της Ζωής στην ταπεινή ψυχή μου!

Τούτο το μέρος

 Τούτο το μέρος είν’ ιερό, το νοιώθω!
 Κάθε πιθαμή την πάτησαν
 και την περπάτησαν άλλοι,
πριν από μένα τα χνάρια τους άφησαν,
 ήσυχα στους δρόμους να κοιμούνται.
 Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν,
 παίρνουν μια ανάμνηση ιερή,
ρουφούν το φως της οικουμένης
και ο νους τους καλπάζει, ταξιδεύει…
 σ’ ένα ταξίδι με οδοδείκτη την ψυχή!
Σε τούτο το μέρος είδα ζωές
στο σκίρτημα της νιότης να γελούν
 κι άλλες ζωές να φεύγουνε
στο γήρας του πικρού θανάτου,
στη δύση του ηλίου να ξεχασθούν!
Μιαν άλλη Νήσο δεν αγάπησα ποτέ,
 κι ας ταξιδεύει η ψυχή μου σ’ άλλους τόπους.
Σκοντάφτει κάθε μου βήμα στο κύμα που ξεσπά ,
με αρμύρα τούτο τον τόπο ν’ αγκαλιάσει.
Κι αν πολεμώ την μοναξιά και η φυγή με θέλει,
 παίρνω ανάσες της ψυχής ,που στο νοτιά ματώνουν,
τις κάνω εσπέριες προσευχές, δεήσεις ικετήριες
που εκφράζουν την υποταγή - με ημερώνουν.

Εκεί…

 Κλέψε μου τις στιγμές,
 αυτές που σ’ αγαπούσα,
 και κρύψτες εκεί…
εκεί που φωλιάζουν
 οι μαλωμένες ψυχές!
Να γενούν μυρίπνοα άνθη
του πάθους,
στις σμιλευμένες ερημιές
 του πόθου,
εκεί…
εκεί να τις αναζητάω…!

Αφιέρωση

Λευκό γιασεμί οι σκέψεις μου
 στην ποίηση στάζουν αίμα!
Σφίγγω στα χέρια τα γκέμια της ζωής ,
 και προσπαθώ…
βυζαίνω ένοχα στα χείλη μου
απόψε τ’ άρωμα σου!
 Λιώνω, σαν χιόνι έφηβο
 σ’ απάτητες κορφές!
Στις θύελλες αφήνομαι…
 και ξεκινώ,
 να αφιερώσω λίγες γραμμές,
για σένα, λευκή ψυχή μου…
 Θύελλα η ζωή, την είδα,
 την γράφω αναπνοή- αναπνοή!
Σε σένα χαρίζω λίγες ανάσες,
 τις άλλες τις θέλω,
 να ζω τις στιγμές που θα γράφω…
 πάλι για ’σένα!

«Κατηγορώ»
.  (Το στοργικό μου άγγιγμα, το βαθύτερο εγώ μου)

 «Κατηγορώ», τους ποιητές που βασανίζουν λέξεις.
 Ματαιόδοξοι γεννήτορες
  εκτρώνουν τις λέξεις για να…
 γεννήσουν ποιήματα,
τάχα μου…!
Και τα θεωρούν παιδιά τους,
πνευματικά!
 Έλα, Θεέ μου, σαλέψανε.
Μα, ποιόν κοροϊδεύουν;
Το εκτρωμένο που δεν ωρίμασε
 απόγνωση ουρλιάζει.
 Τι κόλαση κι αυτή,
 να θεωρούν πως δίνουν ζωή
 σε λέξεις που έχουν πεθάνει!
 «Κατηγορώ» κι εμέ, ως βλάστημο,
που αιχμαλωτίζω λέξεις.
 Πολλές φορές το ‘χω σκεφτεί,
 να σπάσω όλες τις πέννες.
 Μα, εγώ δεν είμαι ποιητής,
 ελεύθερος των ενοχών
 ξεσπώ στην εμμονή μου.
Γράφω για μένα, για την ομορφιά,
 για την αγάπη που έχει πεθάνει!  

Λίγη σημασία

 Περνάω δίπλα σου καημένε ανθρωπάκο
 και δεν με κοιτάζεις καν,
 τι αδικία! Ίσως έχουμε τον ίδιο καημό
 κι όμως, με προσπερνάς!
Συχνά με προσέχουν βλέμματα
 που δεν με βλέπουν,
βαδίζουν στη στενή φυλακή
 της ανθρωπότητας
 ψάχνοντας λίγη σημασία,
 μαραίνονται παθητικά
 και κάπου εκεί ξεχνούν να ζήσουν!
 Καταδικάστηκες καημένε ανθρωπάκο
να προσπερνάς το θάνατο
ψάχνοντας τη ζωή,
μα η ζωή είναι αγάπη!
Κι αν η αγάπη κρύβεται
 σε ασήμαντα κορμιά;
 Κι αν θέλω να σου πω πως σ’ αγαπώ
και συ ψάχνεις την αγάπη;
 Με προσπερνάς και δεν μου δίνεις σημασία.
Τι χυδαιότητα!
Βαδίζεις μόνος, κι όμως,
 τον εαυτό σου να προσπεράσεις προσπαθείς.
Θα καρτερώ πίσω να στρέψεις
κι αν την αγάπη ψάχνεις στη φυγή,
 δεν θα τη βρεις…
σε καρτερεί σε βλέμματα
 που δίνουν σημασία!

Μεταναστευτικές ψυχές

 Όπου κι αν γύρεις το βλέμμα σου
 σ’ αυτό το ανατολίτικο νησί
το αγκαλιάζουν μεταναστευτικές ψυχές.
 Είχαν την θάλασσα στην αγκαλιά τους
 και έχουν αλμύρα τα κορμιά τους.
Βρεγμένα κορμιά σε ξένα χώματα
ζητούν ανάπαυση και πάλι φυγή…
Υπέρμετρη μοίρα τους τάζει ελπίδα
 κι οι ενοχές πολλαπλές!

Κρατούν την μνήμη τους
 μέσα στο βλέμμα,
δεν υποφέρουν το βάρος της φυγής,
γιατί η σκέψη τους ταξίδεψε
 με τον αγέρα!
 Κοιτούν μετέωρα-δεν είναι ψέμα.

Μεταναστευτικές ψυχές
 γυρεύουν προορισμούς.
Και μένουν εδώ, σε χώμα υγρό,
 να μετρούν στιγμές,
αναμνήσεις του χτες...
Κάθε βήμα κι ένας ανώριμος στίχος,
 κάθε γωνιά και μια ξεχασμένη αγκαλιά.
 Εκτοπισμένοι στο αύριο ζουν τη στιγμή
 σε λερωμένα λιμάνια και η ζωή τους μισή!