Μη μ’ αγγίζεις…

 

Τρέμω, απ’ τις παλάμες του Θεού

δανείστηκα ένα δάκρυ,

θρύμμα στις άφθαρτες πληγές

και το κρατώ στα χέρια μου,

στοιχειό μες την ψυχή μου.

Μη μ’ αγγίζεις,

 

Στη γη διαβαίνω διάφεγγος,

πρωτοφορώ αναδοσμένων φως

στις ερημιές της αιωνιότητας

για μια ζωή φευγάτη…

 

Ιδού, το πεπρωμένο εντύθηκε

λευκά τ’ ουρανού κατάρτια.

Ω! το μαύρο των ματιών σου έντυσε

την  γύμνια της ψυχής μου,

αναβατή, σαν κλίμακα βαθύπνοη,

αναγαλλιάζετε η άσωτη πνοή μου.

 

Το πεπρωμένο μου,

αγέρωχο εκτάθηκε

σαν μοίρα ξοφλημένη.

Θα κοινωνήσω υψίστου δάκρια,

μακριά απ’ τον κόσμο τούτο,

εσέ να αγαπήσω…

Μα μη μ’ αγγίζεις,

 

 

Π. Φ.Δ. 21/10/2023

 

Εκέκραξα

 

Αγκαλιασμένοι στην εχθρική ερημιά

της ελπίδας ανέβλυζε ακοίμητη

η εγρήγορση του πόθου.

Στο ανέκκλητο τίμημα της κραυγής μου

ζητούσα έλεος, να αναπαυθώ στη δυνατή

των θνητών ευτυχία.

Τι ταπείνωση Θεέ μου!

Στο απρόβλεπτο εκέκραξα…

στου αγνώστου αδικαίωτου

τη δόξα να γίνω φως.

 

Στο λάβρο ηλιοκαμίνι της ζωής

-σαν ταξιδιάρικα πουλιά-

ίσκιους κυνηγούμε.

 

Βραδιάζει και τούτος ο αγέρας

καθορίζει το πεπρωμένο,

αντιχορεύει μ’ ανήκουστη ορμή,

στον όμπρο τ’ ουρανού ψυχές ροδοποτίζει.

Εκέκραξα ειρηνικά στην αγκαλιά τ’ ανέμου

και δείπνησα δροσοβόλο, ολάσπρο περιστέρι,

αρματωμένο έρωτα,

να ξεδιψάσω το πορφυρό εικόνισμα

του πόθου το μεθύσι.

 

 

 

 

 

 

π. Φ.Δ. 15/10/2023

 

 

 

Ελεύθεροι  - καταδικασμένοι

 

Χαραμίσαμε  της νιότης τον έρωτα

σε δειλές ψυχές και ναυαγήσαμε.

Υποδομήσαμε  το φως της χάριτος

στους ουρανούς του χάους,

συλλογικά ελεύθεροι - καταδικασμένοι

ποθήσαμε την βασιλεία των ουρανών.

 

Ταξιδευτές, αναζητώντας το φως,

χάσαμε την επαφή μας στη ζωή.

Μέσα  στην καθολική θυσία της αγάπης,

στο αγαπώμεν αλλήλους, παγιδευτήκαμε…

Στα υπαρξιακά ολοσώματα αμαυρώσαμε

την εσώτατη διάρθρωση του είναι μας.

 

Παλέψαμε  με υπερκόσμιες σκιές,

πουλήσαμε και αγοράσαμε αξίες.

Φιλάρετοι, σκηνοθετήσαμε επαίνους ,

κρατήσαμε στους ώμους μας

-ασμένως- του έαρος τη χάρη

ένα «πόλεμο» για να κερδίσουμε!

 

Λάθη

 

Έντυσα με ανείπωτο φως το είναι μου

και ταξιδεύει αμφίρροπα,

χωρίς να ξέρω το «γιατί;»

σε ηλιόλουστες, λησμονημένες εποχές.

 

Αδαμαντοκόλλητα πετράδια τα λάθη,

ματώνουν στο ολοπόρφυρο

του έρωτος άγγιγμα

την παρθενική μας σάρκα.

 

Λάθη, ταπεινές μου εικόνες,

λευκά περιστέρια που κουρνιάσατε,

_σαν άστεγη αγάπη_

μυστικά και αθόρυβα…

σαν άφωνη δέηση στα βάθη της καρδιάς.

 

Μωρός ονειροπόλος ικέτευσα τα λάθη μου,

να μετακληθεί εντός μου

τ’ έρωτος το φως, κι ας χυθώ ως μύρο

στο λαβωμένο θυμιατήρι της ψυχής.

Πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα,

πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα....

 

Αυτογνωσία 

 Καρφώνω το βλέμμα μου στο κενό, 

αιχμαλωτίζομαι εγκάθετος 

στο ανικανοποίητο της ώρας

 και μυρωμένος αγέρα -άωρου όρθρου- 

φλέγομαι στην έρημο

 της ανελευθερίας μου! 

 Τόσες και τόσες στιγμές συγκάλυψα αλήθειες

 σκορπίζοντας θάνατο στα ποιήματά μου.

 Πλαγιάζουν οι πόθοι μου ολόγυμνοι, κι εγώ; 

στη σκιά του σταυρού μου αιμορραγώ. 

Ίλασθητί μοι, Κύριε. 

 Στα λαχανιασμένα στήθη μου

 ζω τη στιγμή μου… σε ένα κόσμο θέωσης. 

Στην αρυτίδωτη ομορφιά της άγρυπνης ψυχής

 κηδεύτηκαν οι πόθοι μου

 και ταξιδεύουν οι μνήμες μου 

στη ραγισμένη σιωπή του χρόνου. 

 Αιμορραγούμε στο αδαπάνητο τίμημα της προσμονής

 και τα βεβηλωμένα λάθη μας ζωογονούν τις αισθήσεις μας.

 Στο ασημένιο δισκοπότηρο της ζωής νιώθουμε λεύεροι, 

στο άρρυθμο πόνου το δάκρυ γεμίζουμε φως.

 Άγγιξέ μας, Κύριε! 

19/09/2023

Αυγουστιάτικα  φεγγάρια

Οδοιπόροι εμείς, του παρόντος βίου,

εριζοβόλησαν στο διάβα μας

 αυγουστιάτικα φεγγάρια.

Με  του πρόσκαιρου έρωτος τη φωτιά

απωλέσαμε τις αυταπάτες μας.

Το  πρόσταγμά σου, Αύγουστε,

 καθοδηγεί τα βήματά μας

 σε φωτοφόρους οργασμούς

 αιώνιας γαλήνης.

 

Αυγουστιάτικα φεγγάρια φωτίζουν,

 με βαθύσκια λάμψη, το λησμονημένο,

 σε σκοτεινούς ουρανούς.

 

Εκδιωγμένος της ζωής

 γεννιούνται και πεθαίνουν μέσα μου

 ανέγγιχτα φεγγάρια.

Αλησμόνητες σεμνές αναμνήσεις

φωτίζουν τις νύχτες

τα μάτια της μοναξιάς μου,

 με την ευχή να μην λησμονηθώ.

 

Τούτον τον Αύγουστο,

 θα θηλάσω στο φως σου, ζωή,

της ψυχής μου τις ερημώσεις

 κι ας ξυπνήσω σ’ ένα ναυάγιο,

 που εγώ έχω ζητήσει…